Vrolijk onverstandige kinderen
[Recensie] Kay Umansky was 12 jaar lang lerares op een basisschool, voordat ze schrijfster werd. In gedachten zien we haar op de laatste schooldag uitgezwaaid worden door haar klas. Kay zwaait terug, rent naar huis en gaat eindelijk, eindelijk zitten aan de schrijftafel. Met de tong tussen haar lippen en een grinnik achter uit de keel zet ze op een vers wit vel papier een avontuur op. Zo moet dit boek begonnen zijn – over een heksenwinkel.
Die titel past prima in het al eerder verschenen rijtje boeken van haar hand: Heksenweek, Heksenwens en Heksenwinter. Mocht je nog twijfelen welk onderwerp de boeken behandelen: neem het meest voorkomende woord, tel het op, deel het door 4 en zie of je ook uitkomt op ‘Heks’. Gelukt? Dan kunnen we door.
Het verhaal heeft we een tamelijk hoog onzingehalte. Dat is goed. Let wel, in sommige boeken is dat absoluut niet het geval, maar hier is onzin goed. Sterker: onzin is essentieel, want we willen niet lezen over een normale, gortdroge wereld maar juist verdwalen in een magisch wereld waar alles mogelijk is.
Elsie Pekel woont in Kleinbrugge – een saai dorp met een kleine brug. De mensen daar houden van een geeuwend leven. Maar Elsie niet. Elsie is namelijk een heks, dat is ze geworden sinds een échte heks het dorp kwam binnenwaaien: Magenta Spits. En nu kan Elsie toveren – niet dat het altijd goed gaat, maar ze probeert het wel.
Op een dag is er een nieuwe winkel in Kleinbrugge – zomaar, uit het niets. Magenta Spits is weer bezig: zij heeft de winkel in een steegje ge- min of meer -toverd. Boven de deur staat in rode, flitsende letters: ‘Spits’ Betoveringen De Winkel’. Elsie kijkt naar binnen en ziet de Toveratron 3000, een soort magie-ding met aan één kant drie kleine gaatjes, waarvan in het eerste gaatje een groen lichtje knippert. En bromt. En lijkt te spinnen.
“Elsie vraagt: ‘Waar is de gebruiksaanwijzing?’
‘Die is er niet.’
‘Waar is de aan-uitknop?’
‘Die is er niet.’ …
‘Waarom heb je de Toveratron 3000 niet een paar planken laten ophangen?’ vroeg Elsie.
‘Omdat jij moet zeggen waar ze moeten komen. En we moeten zelf alle spullen een plek geven.’
‘WIJ? Ik kan niet hier én in het Warenhuis werken!’
Elsie schrikt, maar in haar hart wil ze niets liever dan werken in deze rare winkel.”
Een prima opstapje voor nieuwe avonturen natuurlijk, en Umansky weet daar wel weg mee. Haar schrijfstijl is vrolijk, met onverwachte wendingen, spreektaal. Dat loopt parallel met het verhaal, dat ook een onderkoelde humor heeft die het voortstuwt. De vergelijking met Roald Dahl ligt te veel voor de hand dus die laat ik weg, maar de kwaliteit en de impact op nieuwsgierige jonge hersentjes is dik in orde.
Wat wil een kind nog meer? Ik zou zeggen: niks. Behalve het boek van tafel grissen en zo snel mogelijk lezen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
