Als lezer ga je zelf mee nadenken
“Zo werkt het met liegen. Als je eenmaal begint, kun je niet meer stoppen. Je moet de leugen volhouden tot aan het einde.”
[Recensie] Alex Pavesi behaalde een doctoraat in de wiskunde en werkte als boekverkoper. Deze kennis en ervaring én zijn voorliefde voor thrillers resulteert nu in een amusant debuut, Het achtste boek.
Julia Hart is redacteur bij de kleine uitgeverij Blood Type Books. Zij wil het boek The White Murders, dertig jaar geleden door Grant McAllister geschreven, heruitgeven. Julia zoekt Grant op in zijn strandhuis, gelegen op een mediterraan eiland. Grant leeft hier bijna in afzondering. Zijn vrouw en zijn werk heeft hij achter zich gelaten. Deze gewezen wiskundeprofessor is een mysterieuze man die maar weinig lost over zijn verleden. Kan Julia daar verandering in brengen?
Julia en Grant bespreken samen het manuscript van The White Murders dat uit zeven fragmenten bestaat. Deze zeven korte verhalen behandelen telkens een bijzonder moordmysterie. De fragmenten zijn namelijk gebaseerd op een wetenschappelijk artikel dat Grant schreef, een studie naar de mathematische structuur van moordmysteries.
Deze wiskundige benadering is knap beschreven! Ken je de venndiagrammen en deelverzamelingen nog? Stop daar slachtoffer, dader en detective in, en je kan ontelbare combinaties maken! Meerdere slachtoffers bijvoorbeeld, of de dader die voor detective speelt, of het ontbreken van een lijk,… Het is onvoorstelbaar hoeveel mogelijke combinaties er zijn!
Julia leest steeds één verhaal voor. Dit wordt dan wiskundig ontleed door Grant en uitgepluisd door Julia. Zij ontdekt tegenstrijdigheden in de mysteries. Als ze Grant hiermee confronteert blijkt dat hij zich niet alles meer herinnert van de periode waarin hij de verhalen schreef. Zijn de tegenstrijdigheden bewust in de verhalen verwerkt? Of houdt Grant iets verborgen? En waarom is er voor de titel The White Murders gekozen? Verwijst dit naar een onopgeloste moord in 1940, rond de tijd dat Grant zijn verhalen schreef? Of is alles toeval…
Het achtste boek bevat dus verhalen in een verhaal, een fijne opzet vond ik. De sfeer van de zeven korte mysteries is vaak luguber en macaber. De gesprekken tussen Julia en Grant en de verhalen vloeien mooi in elkaar over, een vlot leesbaar geheel. Misschien hadden de twee hoofdpersonages niet veel diepgang, maar dat stoorde me niet binnen de context. De originele twist op het einde is een mooie afsluiter en meteen een verklaring voor de titel.
Het fijne aan Het achtste boek is dat je als lezer zelf mee gaat nadenken. De wiskundige theorie klinkt best logisch, maar er zijn behoorlijk veel varianten. De tegenstrijdigheden zaten vaak in kleine details die ik over het hoofd had gezien, meestal werd ik gewoon op het verkeerde pad gezet. Thrillers en misdaadverhalen zal ik vanaf nu toch net iets anders beleven, meer oplettend. Ik heb genoten van dit vermakelijk en interessant boek, 3,5 welverdiende sterren!
“Dood door ongeluk. Ik heb dat altijd een rare uitdrukking gevonden. Alsof je ook door geluk om het leven kan komen.”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
