Verhalen van een fietsfreak
[Recensie] Hoeveel mensen zouden er prat op gaan dat zij de slechtste huwelijksreis ooit zouden hebben georganiseerd? En hoeveel daarvan gaan dat vervolgens breeduit publiceren in boekvorm, alsof het hier om een grote prestatie zou gaan? Dat doet Kees Valkenburg, in het dagelijkse leven inkoopmanager bij een van de ministeries, echtgenoot maar vooral: fietsenliefhebber! Dat de fiets een zekere stoorzender zou kunnen zijn voor het welzijn van het jonge echtpaar, moet vanaf het eerste moment duidelijk zijn geweest. Want, zo erkent Valkenburg openhartig, de afleiding die een relatie veroorzaakt zou hooguit zijn studie mogen benadelen maar niet zijn hobby: het fietsen. Maar dat niet iedereen zijn liefde deelde, bleek al snel toen hij zijn vriendin een Peugeot racefiets cadeau deed: na een proefrit van vijftig kilometer constateerde ze dat de racefiets eerder een martelwerktuig was dan een comfortabel vervoermiddel. “Ga in je eentje fietsen, eikel,” gilde ze het uit, terwijl de gezamenlijke fietstocht op de Veluwe al was uitgelopen tot 11 uur ’s avonds. Na dit weinig romantische fietstochtje knutselde Valkenburg van oude onderdelen een trekking bike voor haar in elkaar. Toen die fiets goed beviel lanceerde hij naar eigen zeggen een van zijn betere plannen: het organiseren van een huwelijksreis per fiets.
Het idee: eerst met de fietsbus naar Boedapest, om vervolgens in vier weken tijd van camping naar camping te fietsen, met eindbestemming Praag. Daar zouden ze voor de terugreis weer de fietsbus nemen. Het bleek geen succes. Regen, wind en kou verstoorden de romantiek, terwijl bovendien de uitgezette route zo’n beetje dwars door het allerlelijkste deel van Europa voerde.
De liefde voor de fiets was al vroeg begonnen met de aanschaf van zijn eerste afgeragde crossfiets, die hij voor vijf euro had gekocht. Slippend remmen, wat wil je nog meer op die leeftijd. Een zucht naar avontuur is hem daarbij niet vreemd. Zo ging hij op tienjarige leeftijd met een vriend ijsfietsen, slingerend van de ene oever naar de andere op het smeltend ijs van De Meulenkreek in West-Brabant, met af en toe een sprongetje met fiets en al over een kier van een paar centimeter, waar het ijs al aan het dooien was, iets wat lang niet altijd lukte.
Naast dit soort grensverleggende activiteiten begon ook het opknappen van oude fietsen een belangrijke plaats in zijn leven in te nemen. Om aan moedermateriaal te komen schroomde de auteur niet om zich ook een langdurig geparkeerde fiets toe te eigenen, een keurige Gazelle met drie versnellingen van hooguit een jaar oud. Hij ondernam de actie trouwens op een keurige manier, met een strategische inschakeling van de politie. Hoe hij het slot wist open te maken vertelt het verhaal overigens niet.
Ook voor het ontwerpen van fietsen deinsde Valkenburg niet terug. En niet zomaar een fiets: het ging om de volmaakte fiets. Maar zo eenvoudig ging dat niet. Een van de aspecten daarbij was het ontwikkelen van lekvrije banden door het aanbrengen van extra materiaal in het loopvlak, zodat punaises of spijkers moeilijker tot de binnenband konden doordringen. Geen succes. Voorheen had hij een keer per half jaar een lekke band, nu, met het verdikte loopvlak, gingen de banden zelfs elke dag lek.
En zo holt Valkenburg van de ene uitdaging naar de andere, wat hij tot in detail op luchtige wijze beschrijft. Kleine opmerking hierbij: je moet natuurlijk nooit van je eigen boek zeggen dat het grappig is. Waarom laat je dat oordeel niet aan de lezer over? Of natuurlijk aan de recensent. En die zou in zijn conclusie zeggen: Het geluk van fietsen is een vlot geschreven boek door een grote ervaringsdeskundige op het gebied van fietsen. Onvoorstelbaar wat voor een avonturen de fiets te bieden heeft, en wat een invloed deze op een mensenleven kan hebben. Tal van anekdotes sieren de tekst, al roepen deze wel de vraag op of ze altijd even goed aanslaan bij de lezer. Maar dat is nu eenmaal een kenmerk van humor.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
