Veel woorden, weinig wol
De cover van het jongste boek van Herman Brusselmans is in supervrolijke kleurtjes vormgegeven. De ondergrond beige, de naam van de schrijver bruin, de titel ‘Het huwelijk van &’ in roze en de namen ‘Jan’ en ‘Sofie’ in lettertype megagroot fel groen, met de nouveauté dat het gemaakt is van een soort stof die op het karton van de cover ligt. Fluweelzacht zijn die namen, je kunt er met je vingers over strijken en het voelt als, nou ja, fluweel.
Die cover is het enige originele aan dit boek.
Beetje bot? Ja, maar jammer genoeg de waarheid. Ik ben fan van Brusselmans en mag zijn uitspattingen graag lezen, maar dit boek ontbeert elke originaliteit.
Afraffeling
We hebben het over Jan, die van professie naaier is. Met naald en draad. Een hoofdstuk verder vinden we Sofie. Zij was apotheker. Ze had haar zaak in de Muinklaan.
Blijkbaar, na wat serieuzere vertellingen, werd het weer tijd voor een afraffeling. Het idee is om in dit verhaal de huwelijkse status te beschrijven. Van Jan & Sofie natuurlijk, de twee sneue hoofdpersonen.
Meer hoeft u niet te weten; dat is het verhaal. De twee voelen iets voor elkaar en doorlopen de hele routine van elkaar bekijken, besnuffelen, betasten, beklimmen en beklijven. Brusselmans zou Brusselmans niet zijn als hij van dit magere gegeven geen boek wist te maken. Hij trekt op beide fronten van leer…
Jan:
“Jan Deutekwam was op weg van z’n flat in de Grauwpoort naar z’n atelier in de Tolhuislaan. Hij werkte als naaier. Hij naaide alles wat los en vast zat, en had daar een goede naam mee verworven. Vele mensen brachten hun kapotte kledij bij hem, en dan verstelde hij die. Hij was betreffende het naaien een autodidact. Hij had universitaire studies gedaan en beschikte over een master in de psychologie, maar na z’n afstuderen had de roep van het naaien luider geklonken dan welke roep ook. Geef Jan naald en draad, en je zal uren geen last meer hebben van hem…”
Sofie:
“Sofie Jongskes was apotheker, die haar zaak had in de Muinklaan. Ze had groene ogen, en was een meter zeventig voor tweeënvijftig kilo. Ze had die dag haar middagpauze, die ze doorbacht in eethuis De Marbel, waar ze gehaktballetjes in de tomatensaus met friet had gegeten. Ze likte haar bord af. Dat sommige mensen, vooral mannen, daar raar naar keken, kon haar geen reet schelen. Ze was toch zeker wel een vrij mens in een vrije westerse wereld, die kon doen wat ze wilde, en borden mocht aflikken zolang ze daar lust in had? Plus, als je je bord niet aflikt, blijft er veel tomatensaus aan vastkleven, waar je ook voor betaald hebt…”
Het verveelt snel. Te snel.
…en hij typt sakkerend, typecastend, grappend en grollend verder het boek vol. Het punt is alleen dat met louter lolbroekerij, geintjes en platitudes geen beklijvende inhoud wordt geproduceerd. Integendeel. De flauwiteiten, verdraaiingen, het lekker incorrect schoppen tegen minderheden, het belachelijk maken van woke, het uitvergroten van menselijke mankementen, het is een paar pagina’s lang wel geinig maar het verveelt snel. Te snel. Het leesplezier is gereduceerd tot hopen dat het beter wordt, en op pagina 254 beseffen dat dat niet gebeurt.
Volgende keer beter.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
