Werken op Bureau Burgwallen in Amsterdam
[Recensie] Lieke Hester vertelt het verhaal van een jonge Amsterdamse meid die het liefst bij de politie wilde werken. En dat is haar gelukt. De Amsterdamse werkt op het drukste politiebureau van Amsterdam ‘Bureau Burgwallen’. Dat het niet altijd even makkelijk was met haar grote mond en groot rechtvaardigheidsgevoel in het hartje van Amsterdam beschrijft ze in haar boek.
In 43 korte verhalen neemt Lieke je mee en mag je als lezer een kijkje nemen in de Amsterdamse straten. Niet alleen beschrijft ze verhalen over verkeersongevallen, agressie, spannende achtervolgingen en overledenen die al tijden in hun huis liggen. Ook schrijft ze over de soms schrijnende gevallen als drugsmisbruik, daklozen en gevallen van of poging tot zelfdoding. Ze wijdt er zelfs haar voorwoord aan. Goed dat ze hierdoor extra aandacht vraagt voor deze problematiek.
Alle hoofdstukken beginnen met de aanduiding van Liekes functie en werkplek. Daarnaast zijn sommige hoofdstukken voorzien van trigger warnings of disclaimers voor degene die bepaalde hoofdstukken over bijvoorbeeld zelfdoding of lijkvindingen liever willen overslaan.
Lieke heeft een heerlijke humoristische schrijfstijl, soms zelfs op het foute af. Meerdere keren heb ik hardop moeten lachen om haar typische platte Amsterdamse tongval en houding die hierbij hoort. Ik zag haar ook gewoon staan als ze weer op een Amsterdams straatschoffie afstapt. Door haar beeldende schrijfstijl loop je zelf door de verschillende plaatsen in Amsterdam zoals de Wallen.
Steen – papier – schaar
Tijdens het lezen komt er een scala aan emoties voorbij. Zo zit je op het ene moment op het puntje van je stoel van de spanning en lees je het volgende hoofdstuk met open mond van verbazing.
Dat je jezelf een beeld kan vormen van Lieke, komt ook doordat zij een van de personen was die programmamaker Ewout Genemans volgde in zijn programma Bureau Burgwallen.
Dat Lieke en haar collega’s van humor houden is goed te merken. Zo is er een verhaal waarbij Lieke en haar collega steen – papier – schaar spelen bij een stinkende gebeurtenis, wie won mocht het gasmasker dragen. Zoals Lieke zelf al aangeeft heeft ze deze zwarte, zware humor nodig om met sommige (heftige) situaties om te kunnen gaan. Voor sommige lezers kan dit misschien hard overkomen. Zelf ben ik werkzaam als verpleegkundige en snap ik dat deze zwartgallige humor soms nodig is om de boel te relativeren.
Niets wat de moeite waard is, is echt heel makkelijk” (pag. 75).
Lieke is goudeerlijk in haar verhalen. Zo vertelt ze over de meest heftige en persoonlijke situatie die ze tot nu toe tijdens haar diensten meemaakte. Een situatie die voor haar nog een lange nasleep had.
In Het kan ook nooit normaal spat de passie die Lieke voor haar werk heeft van de bladzijdes af. Tijdens het lezen beland je in een achtbaan aan emoties, wat ervoor zorgt dat je het boek in één ruk uit wil lezen! Benieuwd of er ooit een tweede deel zal komen, ik zou het in ieder geval met veel plezier lezen.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
