Zoveel van alles wat leidt tot eigenlijk niets
[Recensie] Hoofdpersoon Zoë werkt in een hospice. Zij speelt hier op haar harp voor patiënten. Deze insteek vond ik origineel en volgens mij kan je hier vele mooie kanten mee op, daarom trok het boek mij aan en wilde ik het graag lezen.
Helaas viel het mij een beetje tegen hoeveel Barrett hier uiteindelijk mee heeft gedaan. De band tussen Zoë en patiënten had veel intenser verteld kunnen worden. Het voelt alsof er iedere keer wel een poging wordt gedaan maar uiteindelijk is het een ‘net niet’ gevoel dat ik eraan overhoud. Het begin met Clara bijvoorbeeld, Barrett begint hier al met een hele gave insteek maar doet hier vervolgens veel te weinig mee! Het helpen van patiënt June is ook een voorbeeld van, hoewel ietwat voorspelbaar, een prachtig idee voor een boek. Was Barrett hier nu maar dieper op in gegaan…
Het verhaal doet voor mij chaotisch aan. Vele personages komen voorbij en dat was voor mij juist ook één van de dingen waar ik tegenaan liep. Zoveel personages, zoveel namen, zoveel verhaallijnen. Zoveel van alles wat leidt tot eigenlijk niets. Alle verhaallijnen blijven aan de oppervlakte. Enkel de verhaallijn van June heeft enige diepte maar ook dit verhaal komt niet volledig tot zijn recht.
Van begin af aan is duidelijk dat Ross geen lot uit de loterij is. Ik begrijp de hoop van Zoë wel maar wat mij betreft mocht deze verhaallijn eerder afgerond worden, samen doorgaan of niet. Het sleept zich nu voort in een wel of niet voor elkaar kiezen.
Over de verhaallijn van Sam ga ik kort blijven omdat ik niet teveel wil verklappen. Mocht er nog een vervolg komen dan snap ik de keuze van Barrett om dit personage neer te zetten zoals ze heeft gedaan, maar als dit niet het geval is dan vind ik het wederom een gemiste kans.
Dan zijn er nog de broer en de beste vriendin van Zoë. Zij blijven chaotisch en oppervlakkig. De potentie is er en waren deze personages verder uitgediept dan hadden zij veel warmte in het verhaal kunnen brengen. Vriendin Lexie lijkt niet te weten wat ze wil en fladdert van keuze naar keuze. Broer Tom maakt zich niet zo druk en laat alles over zich heen komen. In geen enkel personage zit echt pit voor mijn gevoel terwijl het boek meer sterke personages had kunnen gebruiken.
Eigenlijk kan de samenvatting van mijn recensie heel kort zijn, het is het allemaal net niet. Voor mij heeft Barrett de plank mis geslagen. De ingrediënten voor een mooi verhaal zijn zeker aanwezig maar door de keuzes die Barrett heeft gemaakt komt deze niet goed uit de verf. Daarom krijgt dit boek van mij 2 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
