Zijn we niet allemaal op zoek naar liefde en erkenning?
[Recensie] James Witherspoon is bigamist, alleen zijn wettige gezin weet dit niet. Met Laverne is James als eerste getrouwd en samen hebben ze een dochter: Chaurisse. Wat zijn vrouw en dochter niet weten is dat hij nog een gezin heeft. In het geheim is hij ook getrouwd is met Gwendolyn, Gwen voor vrienden. Samen hebben ze dochter Dana die vier maanden ouder is dan Chaurisse. Gwen en Dana zijn wel op de hoogte van James’ andere gezin en gaan regelmatig op pad om het gezin, zoals ze zelf zeggen, te observeren. Omdat zij de geheime dochter is, staat Dana altijd in de schaduw van haar halfzus en moet ze tweede viool spelen. Hoe hard James ook probeert om de gezinnen gescheiden te houden; hij kan niet voorkomen dat zijn dochters vriendinnen worden. Een vriendschap die gevolgen heeft voor iedereen.
De mooie cover valt op door de zilveren mussen en takken; dit heeft te maken met de oorspronkelijke titel: Silver Sparrow. Jones heeft het boek geschreven als geschenk voor haar tien jaar oudere zus. Ze hebben dezelfde vader, maar verschillende moeders. Doordat ze ver uit elkaar woonden, zagen ze elkaar bijna nooit, maar nu gaan ze goed met elkaar om. Tayari Jones heeft in 2019 the Women’s Prize for Fiction gewonnen voor het boek Een ongewoon huwelijk.
Het verhaal bestaat uit twee delen: het eerste deel wordt verteld door Dana Lynn Yarboro en het tweede deel door Bunny Chaurisse Witherspoon. Door de schrijfstijl vanuit de ik-vorm kijk je met hun ogen en ben je onderdeel van hun leven. En niet alleen van het leven van de meiden, maar je komt ook meer te weten over het verleden van hun moeders. Pas als je bij deel twee komt, merk je hoe bijzonder dit deel van het verhaal is omdat Chaurisse helemaal niets weet van het bestaan van haar halfzus. Terwijl de lezer in deel één Chaurisse en haar moeder Laverne al wel een beetje heeft leren kennen door middel van de observaties en hetgeen dat James en zijn beste vriend Raleigh weleens over hen vertellen. De verhouding tussen de beide halfzussen is hierdoor ongelijk omdat Dana Chaurisse al kent of denkt te kennen.
De schrijfstijl is beeldend en toegankelijk en de personages komen tot leven. Het boek vertelt niet alleen over de levens van de halfzussen, maar ook over het leven van de mensen om hen heen. Het geeft een tijdsbeeld van ongeveer vijfendertig jaar; het begint in de jaren 50 en loopt door tot de jaren 80. Het geeft een inkijk in het zware leven van de Afro-Amerikaanse mensen in Atlanta en hoe hard ze moeten werken om hun hoofd boven water te houden. Het trieste van het verhaal is dat de halfzussen elkaar benijden om uiteenlopende redenen, maar dat niet van elkaar weten. Het boek snijdt meerdere thema’s aan: familie, liefde, opgroeien en sterke, krachtige vrouwen die voor zichzelf kunnen zorgen. De rode lijn in het boek is, volgens mij, de pijn om niet erkend te worden en de hoop de liefde te krijgen die je wenst. “Mensen zeggen ‘dat wat je niet doodt, maakt je sterker’. Maar ze hebben het mis. Wat je niet doodt, doodt je niet. Meer krijg je niet. Soms moet je maar gewoon hopen dat dat genoeg is.”
Ik waardeer het boek met 3,5 sterren
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
