Sterk verhaal, zit goed in elkaar
“Niemand praat over het genadejaar. Dat is verboden. Ons is gezegd dat we over de macht beschikken om volwassen mannen uit hun bed te lokken, jongens tot waanzin te drijven en echtgenotes gek maken van jaloezie. Ze geloven dat onze huid een sterke lustopwekkende stof uitscheidt, de krachtige essentie van jeugdigheid, van een meisje dat op het punt staat vrouw te worden. Daarom worden we op ons zestiende voor een heel jaar verbannen, zodat we onze magie in de wildernis kunnen kwijtraken, waarna we weer naar de beschaving mogen terugkeren.” -blz.9-
[Recensie] Het Schaduwjaar vertelt je het verhaal over Tierney James. Zij zal net als de andere meisjes uit haar jaar en al die generaties hiervoor het genadejaar moeten doorstaan. Er wordt de meisjes hun hele leven al verteld dat ze magie bezitten en dat ze hiermee zoveel kracht hebben dat ze er mannen mee weten te verleiden en andere vrouwen gek krijgen van jaloezie. En dat dit de reden ook is dat als meisjes de leeftijd van zestien jaar hebben bereikt, ze het genadejaar zullen moeten meemaken. Ze worden dan een jaar lang verbannen om hun magie kwijt te raken in de wildernis, waar ze moeten zien te overleven.
Zonder hulp van buitenaf, de meisjes zullen volledig op zichzelf en elkaar zijn aangewezen. Al snel komt Tierney erachter dat het niet de wildernis of de stropers zijn, wilde mannen die jagen op de meisjes om geld te verdienen met hun bloed, huid en/of lichaamsdelen die volgens eenieder over sterke magie beschikken, waar ze doodsbang voor moet zijn. Nee, het aller gevaarlijkste en gruwelijkste waar voor uitgekeken en gevreesd moet worden, zijn de genadejaarmeisjes zelf. Ze zullen er alles aan doen om het jaar te overleven en gaan daar dan ook extreem en gruwelijk ver in. Om het jaar te redden zullen ze hun magie omarmen en het daarna weer los laten. Om zich zo in het genadejaar te zuiveren van hun magie en terug te keren naar huis. Tenminste als je het überhaupt overleefd…
“Sommige van ons zullen in mooie kleine flesjes naar Garner Country terugkeren. Toch is dat in ieder geval een eervolle dood. Verreweg het ergste lot is als je helemaal niet thuiskomt. Sommigen zeggen dat het de schuld is van de wraakzuchtige geesten, anderen dat het door de wildernis komt dat meisjes zichzelf uit waanzin van het leven beroven, maar als er geen lichaam is, als we verdwijnen, in het niets oplossen, moeten onze zussen de schande dragen en worden ze naar het buitengebied verbannen.” -blz.49-
Tierney heeft alle hoop dat ze niet gekozen zal worden als iemands bruid, daar heeft ze wel voor gezorgd. Ze weigert zich onderdanig te gedragen naar een echtgenoot, een slaaf te zijn voor alles wat de man ook maar wilt. Tierney heeft besloten dat ze na het genadejaar aan het werk gaat op het land. Maar verloopt dit ook zoals Tierney voor ogen heeft, of staat haar iets totaal anders te wachten? Het lijkt erop dat haar vader haar al jarenlang op het genadejaar voor heeft willen voorbereiden, hij heeft haar van alles geleerd qua overleving en voor jezelf kunnen zorgen, dit zou haar dus goed van pas kunnen komen in de wildernis. Maar of dit door de anderen geaccepteerd zal worden is nog maar de vraag. De meiden lijken volledig te veranderen daar, is het werkelijk hun magie die tot uiting komt of speelt er iets volledig anders? Tierney is anders dan de andere meisjes, ze gelooft niet in al die onzin en heeft nog altijd de droom dat de wereld ooit anders zal zijn. Dat mannen niet meer de baas over ze zullen zijn, maar dat ze juist gelijk zullen zijn aan elkaar, dat trouwen uit liefde gebeurt en niet omdat het moet. Dat het genadejaar op zal houden en dat vrouwen niet meer kwaadwillend zijn naar elkaar, maar juist vriendschappen met elkaar kunnen sluiten, dat liefde een rol mag spelen. En juist deze prachtige droom zorgt voor heel veel moeilijkheden voor Tierney. Wat zal het genadejaar haar brengen en nog belangrijker… wie zal het overleven en wie niet….
“We sterven allemaal Tierney. Haar mondhoek gaat omhoog. ‘In het district zijn alle dingen die ze van ons afpakken een kleine dood. Maar hier niet…’ Ze spreidt haar armen en haalt diep adem. ‘Het genadejaar is van ons. Dit is de enige plek waar we vrij kunnen zijn. Hier hoeven we onze gevoelens niet te onderdrukken, onze trots niet opzij te schuiven. Hier kunnen we zijn wat we willen. En als we alles eruit laten,’ zegt ze, terwijl haar ogen vollopen met tranen en haar gezicht zacht wordt, ‘hoeven we helemaal niets meer te voelen.” – blz. 140-
Wat keek ik er naar uit om dit boek te gaan lezen zeg, om me heen begon ik ook al hele goede berichten erover te horen en ik begon me steeds meer en meer af te vragen of dat dan ook voor mij zou gelden. Wat ik natuurlijk wel hoopte. En deed Het Schaduwjaar dat ook?
Absoluut! Wat is dit een onwijs gaaf boek zeg. Vanaf de allereerste pagina was ik gelijk aan het verhaal vast gekluisterd en hoe verder ik kwam met lezen in het boek hoe erger dat werd. Het verhaal is onwijs goed, duister, mooi en heeft momenten dat je op het puntje van je stoel gaat zitten van OMG hoe gaat dit aflopen, gaat dit wel goed, maar wat is dit een pageturner van een boek zeg! Ik ging er in no time doorheen met lezen.
Maar dit boek heeft ook iets engs… want hoe vrouwen in dit boek worden behandeld, door mannen, maar ook door elkaar. Zo ver van ons bed is dat helemaal niet. Er zijn genoeg landen in onze wereld waar het er zo aan toe gaat, okay hopelijk niet exact zoals in dit boek beschreven is natuurlijk, maar waar dit hele verhaal om draait, dat gebeurt wel degelijk. Dit is niet zomaar een boek wat je even leest en daarna weer vrolijk in je kast zet. Nee, dit boek zet ook zeker aan tot denken en juist dat maakt dit boek nog eens extra uniek en goed! Dat heeft Kim Liggett zo ongelooflijk knap gedaan. Ik heb gewoon werkelijk niets aan te merken op dit boek.
Het verhaal zit onwijs goed en sterk in elkaar, het is spannend, hartverscheurend, mooi en nog zoveel meer. Ik heb werkelijk genoten van dit boek, ik raasde erdoorheen gewoon. Ik hoop dan ook dat er nog vele boeken zullen volgen van Kim’s hand, want mij heeft ze zeker voor zich gewonnen.
“Dat is het probleem wanneer je het licht binnenlaat – als je het dan weer wordt afgenomen, lijkt alles nog donkerder dan eerst.” -blz.319-
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
