Wisselvallig en (te) weinig samenhang
[Recensie] Een dorps kerkhof. Honderden stenen, honderden verhalen. Wat als de doden nog een laatste zegje konden doen?
Het veld is een roman verteld in korte hoofdstukken. In elk hoofdstuk is een ander personage aan het woord. Seethaler heeft dit op een bijzondere manier aangepakt: iedereen heeft een eigen stem, een eigen stijl. De verhalen zijn ook stuk voor stuk aangrijpend – de één schrijft over een bijzonder moment in zijn leven jaren terug, de ander herinnert zich het uur van de dood.
Omdat we met sommige personages maar één of twee pagina’s doorbrengen, leren we deze niet altijd even goed kennen. Dit zorgt zo nu en dan voor verwarring: in een hoofdstuk wordt verwezen naar een personage dat we eerder al ontmoet hebben, maar we weten niet meer goed wie het was en waarom deze link belangrijk is. Nu is dit om de losse hoofdstukken te begrijpen niet nodig, maar wel om de roman als één geheel te zien. Hierdoor voelt Het veld meer als verhalenbundel dan als roman.
En bij een verhalenbundel is het moeilijk om er een algehele waardering aan te hangen. Vaak zijn er veel mooie verhalen, maar ook enkele minder boeiende, zelfs saaie stukken. Dit is ook het geval bij Het veld. De waardering blijft daardoor steken op drie sterren.
—
Voor het eerst gepubliceerd op DeLeesclubvanAlles
