Het verhaal van de Seagrave kinderen
[Recensie] Het Walvistheater vertelt het verhaal van de Seagrave kinderen. Deze kinderen leer je op jonge leeftijd kennen. Je leest over hun gezinssituatie, hun leefomgeving en wat zij door de jaren meemaken. Hierdoor groei je mee met de personages.
Cristabel, Florence en Digby groeien op aan de kust terwijl de Eerste Wereldoorlog nog maar net voorbij is. Je wordt meegenomen in de angsten die men toen had en hoe kinderen toen opgroeiden. Je leest over hun ontwikkelingen tegen de achtergrond een aankomende Tweede Wereldoorlog. Op dat punt ben je al veel gaan geven om deze personages. Tijdens de stukken in het boek over de Tweede Wereldoorlog kan je dan ook niet anders dan hopen dat het voor deze drie karakters goed af zal lopen.
Het walvistheater
Vrij aan het begin van het boek lees je waarom de titel Het Walvistheater gekozen is. En op dat punt voel je al aan dat dit een bijzonder boek gaat worden. De manier hoe Joanna Quinn de sfeer weet te beschrijven trekt je helemaal het verhaal in en laat je niet zomaar los. In combinatie met de sterke karakterontwikkelingen maakt dit een meeslepend en interessant verhaal.
Literaire historische feelgood
Opvallend aan dit verhaal is, is dat het moeilijk onder te brengen is onder een genre. Het is historisch, gezien de tijd waarin het zich afspeelt. Het bevat zeker een goede dosis feelgood, maar de schrijfstijl van Quinn is dan weer literair te benoemen.
Vanaf het begin word je meegenomen in het verhaal, maar het gebeurt regelmatig dat je het gevoel hebt de draad kwijt te zijn of de diepere laag niet te begrijpen.
Enerzijds heeft Quinn een schrijfstijl om bij weg te dromen. Het is zeer gedetailleerd, brengt de gevoelens van de karakters goed over en geeft een duidelijk beeld van de omgeving. Anderzijds is het regelmatig lang van stof, verwarrend en ingewikkeld. Regelmatig krijg je als lezer het gevoel niet te begrijpen wat je leest, wat het verhaal lastiger maakt en in mijn ogen ook minder vermakelijk maakt.
Interessante geschiedenis
Joanna Quinn studeerde Engelse literatuur en werkt in de journalistiek. Ze schreef al eens korte verhalen, Het Walvistheater is haar eerste roman. Het boek kwam direct in de bestsellerlijst en is inmiddels verschenen in twaalf verschillende landen.
De omgeving van de drie kinderen wordt langzaam maar gedetailleerd opgebouwd. Je leert veel over de geschiedenis, met name de periode tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Deze opbouw verloopt langzaam, maar voelt wel prettig aan. Je krijgt als lezer de tijd om alles in je op te nemen. Wanneer je echter het punt van de Tweede Wereldoorlog bent gepasseerd gaat het tempo flink omhoog. Gebeurtenissen volgen elkaar rap op en dat is wel even wennen. Dit had wat mij betreft dan ook wat uitgebreider beschreven mogen worden.
“Ze lopen naast elkaar op het smalle pad en stoten elkaar af en toe met hun armen aan. Aanvankelijk per ongeluk en daarna opzettelijk, bij wijze van grap. Vervolgens opzettelijk, op vriendschappelijke wijze. En ten slotte opzettelijk, zonder een woord te zeggen, totdat de handen die telkens langs elkaar strijken maar één ding kunnen doen en elkaar vastpakken.”
Het Walvistheater is zeker een aanrader, voor zowel literatuurliefhebbers als feelgood\ lezers. Het is namelijk een prachtig en ontroerend geschreven verhaal, met mooie zinnen maar ook zeer veel diepgang, zoals hierboven ook te lezen is.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
