Ik zat echt in de wereld en tijd van de personages
[Recensie] In 1945 is voor veel landen in Europa de oorlog voorbij. Duitsland is echter nog niet van de misère verlost. De Russen en Amerikanen hebben het land bezet en de burgers leven in constante angst. Zo ook Hilde Koch en haar moeder. Zij proberen om het café, dat al jaren in het bezit van de familie is en tijdens de oorlog gesloten moest blijven en in verval is geraakt, te herstellen.
Luisa von Tiplitz is samen met haar moeder op de vlucht voor de Russen. Nadat haar vader is overleden en zij door haar oma van het landgoed zijn verbannen, zijn ze op weg naar Wiesbaden waar Heinz Koch woont, de broer van haar moeder, in de hoop dat ze daar een beter leven vinden.
Heinz Koch is als Duitser door de Amerikanen opgepakt en is nu een krijgsgevangene. Hij moet mijnen opruimen die de Duitsers in weilanden en velden hebben verstopt. Een vreselijk ongeluk brengt hem dichter bij huis dan ooit.
Jean-Jacques Perrier is tewerkgesteld in Wiesbaden en is daar verliefd geworden op Hilde. Het leven is echter voor hem niet meer uit te houden daar en Hilde en haar moeder helpen hem te vluchten terug naar Frankrijk. Zijn leven daar is niet zoals hij verwacht had.
Julia Wemhöner is Joods en is tijdens de oorlog ondergedoken bij de familie Koch. Na de oorlog kan ze uit haar schulp kruipen maar angst houdt haar tegen.
Deze vier hoofdpersonages zijn allen met elkaar verbonden, al kom je daar als lezer best laat achter. Toen ik de flaptekst gelezen had, kreeg ik niet het idee dat er zoveel verschillende verhaallijnen zouden zijn. Ik had verwacht dat het echt om Hilde en het café zou gaan, dat het iets als de Mure Island-serie van Jenny Colgan zou zijn. Dit is echter een roman vol drama en af en toe een beetje liefde. Niet dat dat negatief is, maar ik had anders verwacht.
De verschillende verhaallijnen zorgen voor dynamiek en een beetje tempo. Door de lange teksten is het prettig om steeds een andere lijn te kunnen lezen, om even wat afwisseling te hebben. Ook krijg je als lezer een duidelijk en compleet beeld van bepaalde situaties en krijg je veel achtergrondinformatie van de personages die misschien in de volgende delen weer van belang is.
Lamballe schrijft heel beeldend. Ik zat echt in de wereld en tijd van de personages. Alles wat er gebeurt en alle locaties en omgevingen zijn uitgebreid beschreven. Voor sommige stukken had dat met minder woorden gekund, zoals de bar waar de Amerikanen feestvieren en Hilde maar één keer komt. Omdat deze verder niet terugkomt in het verhaal, is een uitgebreide beschrijving in mijn ogen niet nodig.
Het boek leest fijn, maar niet vlot. Het is veel tekst, bevat weinig conversaties en veel omschrijvingen, dus mijn leestempo lag laag. Het was geen boek dat ik zo even weg las. Ik heb het echter niet als onprettig ervaren. De zinnen zijn goed en duidelijk opgebouwd. De hoofdstukken hadden misschien iets korter gekund, zodat er wat meer afwisseling in zat wat misschien het tempo weer iets zou kunnen verhogen, maar over het algemeen ben ik positief.
De personages zijn goed weggezet en hebben een duidelijke plek in het verhaal. De achtergrond van iedereen is goed omschreven en hun toekomstbeeld is helder. Daarbij komt dat alles goed wordt aangevuld met de vele bijfiguren die daadwerkelijk iets bijdragen aan het verhaal en allemaal ook hun eigen achtergrond hebben. Je leert iedereen kennen alsof het vrienden zijn. Vrienden waar je nog vaak van wilt horen.
Ik ben heel erg benieuwd naar de volgende delen en wil graag lezen hoe het verder gaat met Café Engel, Hilde, Luisa, Heinz, Julia en Jean-Jacques. Het boek heeft niet echt een open einde, maar ik voel dat het nog niet klaar is. Ik ben daarom ook blij dat het een serie is. Dit boek krijgt van mij drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
