Sommige boeken zijn het gewoon niet
[Recensie] Dat hoeft niet een per se aan het boek te liggen, maar als een verhaal niet weet te raken, de hoofpersonen je tamelijk onverschillig laten en er literair weinig te beleven valt dan is geen andere conclusie mogelijk. Blijkbaar doet Esther Freud het bij velen goed, dat gaat in ieder geval wel op voor haar andere boeken, maar op grond van Hoeveel ik van je hou kan ik me daar weinig bij voorstellen.
Drie vrouwen
Het ligt niet aan het onderwerp. Drie vrouwen die in drie verschillende tijdperken leven, nauwelijks (meer) weet hebben van elkaars bestaan en die toch bloedverwanten zijn. Het breekpunt in hun connectie kan in zo’n situatie moeilijk anders liggen dan bij de middelste persoon.
De oudste van het drietal is Aoife. Zij heeft een weinig gelukkig leven. Halsoverkop verliefd geworden op Cashel, getrouwd, inwonend bij zijn ouders en daarna hun droom tot leven gewekt: een pub. Inmiddels is Rosaleen geboren. Zij wil zo snel mogelijk weg van het ouderlijk huis, ontmoet een veel oudere kunstenaar, wordt verliefd en zwanger, maar omdat hij al getrouwd blijkt te zijn en niet voor Rosaleen kiest, zit zij met een probleem. Een kind op komst, geen werk meer, geen uitzicht.
Zwangerschap
Zij zoekt hulp bij een priester die haar naar de nonnen stuurt. Die weten wel raad met de zwangerschap. Zij laten Rosaleen bevallen, maar dat heeft een hoge prijs. Zij moet drie jaar gratis werken voor de nonnen, zoals ook het geval is bij andere ongewenst zwangere jongedames en zij zal haar kind moeten opgeven. Dat wordt verkocht aan de hoogste bieder, bij wijze van adoptie en tegelijk een goed verdienmodel voor de hardvochtige, godvrezende ‘dames’. Deze dochter Kate, maar door haar moeder bij haar geboorte voorzien van een andere naam, volgen wij in de derde verhaallijn. En je raadt het al: ook zij heeft geen gelukkig leven, met een man die vooral voor zichzelf en zijn tot mislukken gedoemde artiestencarrière leeft.
Zwakke uitwerking
De uitwerking van Hoeveel ik van je hou valt niet mee. Goed, taalkundig en grammaticaal is het goed verzorgd, hoewel er vrijwel geen zin is die de moeite van het onthouden waard is. Het is vooral in het begin moeilijk om lijn te ontdekken in het verhaal. Om de paar pagina’s schakelt het tussen de drie hoofdpersonen en ook gaat het te abrupt heen en weer in de tijd. Uiteindelijk komt dat wel goed en dan is het wat beter te volgen. Het past bij een boek als dit dat er een tranentrekkend einde is, houd de zakdoekjes maar bij de hand, de tere zielen dan toch zeker.
Lastig te lezen door de rommelige opbouw dus, en dan helpt het niet dat de personages niet tot leven komen. Voordat je iets van een ‘band’ met iemand hebt, ben je alweer in een andere verhaallijn en in een andere tijd beland. Helaas houdt Freud dat springerige tot het einde toe vol.
Nonnen
De enige serieuze dramatiek zit in de periode die Rosaleen bij de nonnen doorbrengt. Maar ook dat weet Freud niet goed tot leven te wekken, te veel telling, te weinig showing. Voeg daaraan toe dat er op literair vlak weinig te beleven valt en dan kan ik tot geen andere conclusie komen dan die van de kop van deze bespreking.
—
Eerder verschenen op jkleest
