Ladlit voor vermoeide dertigers
Na de eerste pagina’s lijkt Hoi, leuk dat je mijn profiel bekijkt! op luchtige manier de leegheid van het internetdaten te tonen. Prima beschreven, tot Martin Brester zijn verhaal doortrekt naar het gewone leven. Daar komt de lezer in een spagaat. Neem je het verhaal te serieus dan strand je in oppervlakkigheid en vraagtekens. Maar het past wel in een marginaal subgenre van de literatuur, de ladlit. Is het als zodanig geslaagd? Deze mannelijke stijltegenhanger van Bridget-Jones achtige boeken is immers net zo spottend en luchtig bedoeld als chicklit. Dezelfde stijlkenmerken ook: een succesvolle mannelijke single in bijvoorbeeld Amsterdam als hoofdpersoon. Met vrouwen jagen als hobby, maar door zijn kinderlijke en ongevoelige gedrag valt hij van de ene kolderieke scene in de andere. Dat alles doorspekt met veel flauwe grappen. Goed leesbaar als je niet te veel zin hebt in nadenken.
In de ladlit-modus volgen we dus dertiger Maurits die een prettig leven heeft, met een goeie baan. Alleen de liefde wil nog niet zo lukken. In die wankele gemoedstoestand krijgt hij ook nog ruzie met een oude vriend en raakt hij het spoor een beetje bijster. Hij slaat onder de naam Frodo aan het internetdaten en komt in aanraking met een armzalige wereld van oppervlakkige contacten en sex. Veel sex.
Maurits werkt zich wanhopig van date naar date. Intussen wordt zijn privéleven steeds chaotischer. Die vorderingen worden snel, clichématig en voorzien van iets te slappe moppen verteld. Iets minder ‘mannenhumor’ zou je in een gewoon boek wensen, maar hier heeft het wel wat.
Brester geeft het verhaal lichtvoetigheid en humor mee. Zijn stijl doet op bepaalde momenten erg aan Nick Hornby denken. Vooral de profielschetsen van zijn internetdates, inclusief spelfouten, lijken rechtstreeks uit Juliet, Naked te komen: ‘Ik hou van bewegen, (dansen, sport, enz), maar kijk ook graag op de bank een dvd’tje of ga lekker relaxen in de sauna. Misschien wel met jouw?’
Grote zaken als eenzaamheid, vriendschap, verraad worden niet geschuwd. Maar evenmin diepgaand behandeld: het verhaal scheert er al grappend overheen. Een echte band met de personages krijgt de lezer niet. De karakters blijven studentikoos en eendimensionaal ondanks semi-gevoelig getoonzette momenten zoals deze:
‘Mijn eerste tongzoen toen ik veertien was. Met Helen, Eindelijk. Twee jaar hadden we bij elkaar in de klas gezeten en elkaar afgetast, samen op haar kamertje Franse woordjes geleerd, beneden in de keuken thee zitten drinken, elkaar in de pauzes op school gepest, geholpen en uitgedaagd tot we een vorm van liefde hadden bereikte die wel vaker ontstaat tussen een jongen en een meisje op die leeftijd. Sommigen noemen het vriendschap.’
Soms schiet Brester raak met een prachtig neologisme. De masturberende hoofdpersoon: ‘.. aan ze denk als ik klaarkom, met die onuitwisbaar geile beelden uit mijn rukkerscarrousel op het netvlies.’ En fraaie beeldspraak: ‘De meisjes lachen hun borsten groot.’
Dat is toch niet voldoende om het onbevredigde gevoel te verdrijven dat overblijft na lezing. Dat komt juist doordat het boek niet te serieus wil zijn maar wel serieuze thema’s aansnijdt. In die ladlit-opzet is het in ieder geval geslaagd: de soepele stijl en grappige terzijdes tillen het verhaal niet naar een hoger plan maar houden het wel genietbaar. Tot en met de net niet dramatische apotheose.
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles. Ook gepubliceerd op Nico’s recensies.
