Gedrevenheid en desolaatheid tekenen de pakkende hoofdpersoon
[Recensie] In Ik kan je redden maken we kennis met Inspecteur Olivia Leroy. Sinds kort werkt zij bij het Bureau Vermiste Personen. Als in de West Vlaamse polders het lijk van een vrouw gevonden wordt, staat Olivia in voor de identificatie. Helaas zijn er nauwelijks aanknopingspunten. Wanneer in de buurt een tweede lijk gevonden wordt, zijn er verschillende zaken die parallel lopen. Olivia ‘moet’ zich bewijzen en zal kost wat kost beide zaken oplossen.
Olivia is een éénling. Ze is eigenzinnig, geen teamplayer en moet afrekenen met demonen uit haar verleden. Tijdens het onderzoek trekt zij er het liefst alleen op uit en communiceren met de collega’s staat niet in haar boekje. Dit tot grote frustratie van haar overste.
Dit is een debuut dat je in een ruk uitleest!
Ik kan je redden is goed opgebouwd. Delporte schrijft op een rustige manier. Ze heeft een vlotte en beeldende schrijfstijl, waardoor het boek leest als een tierelier. Je zit in no-time in het verhaal. De twee verhaallijnen – heden en verleden – lopen soepel in elkaar over en zorgen voor de nodige curiositeit. Tevens haalt ze verschillende maatschappelijke thema’s aan, waaronder de vluchtelingenstroom, eenzaamheid, het zoeken naar jezelf.
Olivia is uitstekend uitgewerkt. Ze komt uit een burn-out en dit geeft Delporte goed weer door de desolaatheid die rond het hoofdpersonage hangt. Je voelt de ontevredenheid, onzekerheid maar ook de gedrevenheid bij Olivia. Gelukkig blijft er nog meer dan genoeg te ontdekken, prima voor volgende delen als dit een serie wordt. Ook de overige karakters worden duidelijk neergezet.
Delporte heeft met Ik kan je redden een mooie basis voor een serie neergezet. Op deze manier heeft ze voor zichzelf de lat wel erg hoog gelegd.
—
Eerder verschenen bij BookswithBooks
