Een prettige leesgevoel
[Recensie] In de lens gevangen is het tweede boek van de Gelderse Ghislaine Frison. Een spoor van herkenning is de eerste titel en tevens het debuut van deze auteur. Laatst las ze iets over feelgood-crime en ze denkt dat haar boeken in dat genre thuishoren. Dat kan ik beamen. Ik heb een paar uur lang genoten van een leuke roman waarin een moord plaats had gevonden. Ik vond het fijn om een keer niet in gore en afschuwelijke details ondergedompeld te worden. Tegenwoordig lijkt gruwelijk, gruwelijker en het gruwelijkst het devies te zijn.
In het Overijsselse dorpje Leeze kent iedereen elkaar. Ze gaan naar kapster Kelly, drinken een borrel in het café van Sjors en hebben allemaal een mening over de door Willem weer luidende kerkklokken. Op een regenachtige avond wordt Wietske Bakker neergeschoten. Voordat ze overlijdt, ziet ze kans om haar ex, Job te bellen. Hij en zijn vriendin Dana gaan op zoek naar de in nood verkerende Wietske. Vanaf het moment dat ze Wietske dood vinden, gedraagt Job zich raar. Rechercheur Oscar Steenhoven biedt voormalige geliefde, Dana troost aan. Omdat hij te dicht bij het slachtoffer en de getuigen staat, nemen rechercheurs Sacha van Dongen en Bart Verbruggen de leiding over de zaak.
Vanaf het begin is de zaak gecompliceerd omdat Wietske het niet zo nauw nam met monogamie. Ook in het weekend van haar moord lijkt ze met meerdere mannen te hebben afgesproken. Terwijl de rechercheurs de moord op de mooie en jonge Wietske willen oplossen, krijgen we meer te weten over de dorpelingen en hun verhalen. Het boek houdt zich bezig met actuele onderwerpen. Moord, chantage, ontrouw, homohaat: niets wordt ons bespaard. Zoals hierboven gemeld is In de lens gevangen het tweede deel van een serie. Ik heb dat eerste boek niet gelezen, maar ervaarde dat ook niet als een groot gemis. Er wordt een paar keer naar het eerste deel verwezen, maar dat gaat niet ten koste van het leesgenot. Het boek is prima als een standalone te lezen. Gezien de open verhaallijnen zie ik zeker een derde deel verschijnen.
Op veel punten is dit boek een verademing. Niet alleen is dit een menselijk verhaal en leest het vlot weg, ook de vormgeving van het boek is mooi. Het lettertype was fijn voor het lezen in bed en de regelgrootte maakte het boek makkelijk leesbaar. Persoonlijk zou ik dit boek toch eerder als een roman omschrijven dan een misdaadroman. Ik leerde de dorpsbewoners kennen en hoewel er een moord had plaatsgevonden, had ik niet zo’n haast om de dader te vinden. Er zitten prettige karakters in het boek, zowel oude als jonge mensen en het dorpse maakt het verhaal exotischer voor dit stadsmeisje. Ik kijk uit naar een volgend boek. Voor het prettige leesgevoel krijgt Ghislaine Frison 3,5 van de 5 sterren
van mij.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
