Maar op de aarde is het druk
[Recensie] Nova is autistisch. Daar, het woord waar dit hele boek om draait is gezegd. Autisme is het probleem waar de twaalfjarige hoofdpersoon mee kampt. Dat wil zeggen, ze heeft er zelf niet al te veel last van maar de omgeving snapt haar niet zo. De kleine prins van Antoine de Saint Exupéry levert het motto dat Nova’s leven verwoordt:
“Grote mensen begrijpen nooit iets uit zichzelf,
en het is heel moeilijk voor kinderen,
dat ze alles altijd en eeuwig aan ze moeten uitleggen.”
Bridget en Nova zijn zussen, maar Bridget is weg. Nu is Nova alleen in haar pleeggezin, waar het mwah, niet echt slecht wonen is. Maar leuk is anders. Gelukkig heeft Nova een hobby waar ze veel tijd in kwijt kan: astronomie. Ze weet alles over ruimteschepen, NASA, ruimtevaart en astronauten. Elk nieuw weetje slaat ze op in haar geheugen, met als plezierig bijeffect dat ze niet te veel aan andere dingen hoeft te denken.
Op school is dat lastig. Daar proberen ze je namelijk juist allerlei nieuwe dingen te leren. Zoals mevrouw Pierce die op dinsdagochtend test of Nova nieuwe voorwerpen en plaatjes bij elkaar kan zoeken. Mevrouw Pierce gaf de voorwerpen aan die ongeordend in het kistje liggen, en Nova moest het plaatje erbij zoeken.
“Plastic vork. Limonadeslang. Rubberbal.
Stukje gummislang. Stukje gummislang. Stukje gummislang.Die gummislangen waren lekker, precies zoet en zuur genoeg, dus Nova deed haar best om niet te letten op de eekhoorns, de lampen, de warmte en de andere kinderen zodat ze zich goed kon concentreren en nog meer stukjes kon verdienen.
In de pauze zaten Mallory en Alex aan weerszijden van Nova te kletsen. Ze kletsten de hele tijd. Soms kletsten ze tegelijkertijd, daar werd Nova een beetje duizelig van, dus ze sloot zich voor allebei af, maar dat schenen ze niet eens te merken.”
Nicole Panteleakos kan zich uitstekend verplaatsen in de belevingswereld van een autist. We lezen een groot deel van het boek door de vaak verwarde ogen van Nova, als ze de mensen en de wereld en de gebeurtenissen om haar heen niet kan plaatsen. Mooi initiatief, dat verwarde perspectief, maar helaas met het gevolg dat het boek erg fragmentarisch leest. Soms zelf ronduit onduidelijk – dat kan de bedoeling niet zijn. Hopelijk leest de doelgroep zich door die hindernissen heen.
Wat Panteleakos wel goed doet, is naar een climax toewerken. Dat is natuurlijk de ramp met de spaceshuttle Columbia. Die werd op16 januari 2003 gelanceerd en zou op 1 februari terugkeren op aarde. Bij de lancering raakte een losgeraakt stuk schuim de vleugel en beschadigde die. Daardoor komt spaceshuttle Columbia bij de landing niet goed op aarde terecht: de shuttle breekt in stukken en alle bemanningsleden overleven het niet.
In dit boek leeft Nova naar de landing van de spaceshuttle toe. Haar zus Bridget heeft namelijk gezegd dat ze er zal zijn als de spaceshuttle landt. Daarom volgt Nova de landing op tv vol spanning en ziet onvermijdelijk het vreselijke ongeluk gebeuren. Zal haar zus er nu wel zijn? Zo niet, dan zal ze zelf iets met haar leven moeten doen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
