“Er zitten meer geheimen in de zee dan in de lucht”
[Recensie] Julia vertelt haar verhaal over de zomer waarin ze haar moeder verloor en ze een prachtige grote haai vond. Voor het werk van haar vader kwam ze in een vuurtoren terecht, een oude vuurtoren op de Shetlandeilanden die haar vader moest programmeren om hem te automatiseren.
Julia’s moeder is ziek. Ze wil nog genieten van de zomer met haar gezin, en kijkt uit naar de walvissen die te zien zijn bij de Shetlandeilanden. Ze is een wetenschapper en ze houdt altijd rekening met het onmogelijke. Al sinds Julia klein is vertelt ze haar verhalen over zeedieren, die Julia allemaal verzamelt in een klein, geel opschrijfboekje. Ze wil voor haar onderzoek de Groenlandse haai vinden en gaat daar zo intens mee aan de slag, dat dit meerdere ruzies binnen het gezin veroorzaakt.
Julia wil hier een oplossing voor vinden en besluit ook zelf op zoek te gaan naar de haai.
Zwart en geel
Illustrator Tom de Freston heeft prachtige illustraties gemaakt. Ze schitteren in het verhaal met hun zwarte en gele tinten. Zo zien we kleine illustraties, achtergrondillustraties en grote illustraties.
Er zit beweging in, knap hoe dit op papier is neergezet. Het lijkt bijna of de illustraties echt tot leven komen, zoals de vuurtoren waar licht in schijnt of de haai die onder het bootje door zwemt.
Ademloos en prachtig.
Vertelstijl
De auteur gebruikt een mooie vertelstijl. Julia houdt van woorden en wil graag alles uitleggen wat ze meemaakt en alles uitzoeken wat ze meemaakt. Aan de lezer van het boek wil ze graag dat haar verhaal verteld wordt als een waargebeurd verhaal.
Zo geeft ze zinnen weer als: “Woorden kunnen allerlei verschillende dingen betekenen, en elk woord heeft zo veel vertakkingen en zo veel wortels dat je kunt verdwalen als je de weg niet goed kent, net als Roodkapje in het bos.”
Of over haar kat: “Ze heet Noedel omdat ze als kitten zo klein was dat ze in de lege bekers paste van de instantnoedels die mijn vader als middageten at.”
Of: “Kaarten zijn interessanter dan schermpjes, vind ik. Ze laten het hele plaatje zien en de wegen lijken net aderen of rivieren.”
De lezer wordt constant betrokken in het verhaal en soms ook daadwerkelijk aangesproken. Ik vind dit erg prettig, het maakt alsof je nog meer deelgenoot bent bij de belevenissen. Het boekt raakt veel pittige thema’s aan, zoals ziekte, pesten, ruzies en eenzaamheid. Onderwerpen waarvan het in mijn ogen belangrijk is ze bespreekbaar te maken of over te lezen, zodat kinderen er een beeld bij krijgen en over durven te praten.
Een verdrietig, avontuurlijk en magisch verhaal, een aanrader!
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
