Scandinavische topthriller
Kim Faber (1955) was architect en journalist bij de Deense krant Politiken. Tegenwoordig is hij fulltime schrijver. Samen met zijn echtgenote Janni Pedersen (1968), die presentatrice en misdaadverslaggever op de Deense televisie is, vormt hij het succesvolle schrijversduo Faber & Pedersen. Het due heeft inmiddels vier delen uitgebracht in een serie omtrent Martin Junckersen, die kortweg Juncker wordt genoemd en Signe Kristiansen. Schaduwrijk is het vierde deel in deze serie.
Net als in de vorige delen spelen er meerdere verhaallijnen, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken. In Noord-Jutland vindt er een enorme explosie plaats bij een van de laatste kolencentrales van Denemarken. Hierbij komt een man om het leven. Kristoffer Kirch wordt samen met Thorkild Justesen op deze zaak gezet. Ondertussen is in Kopenhagen het lijk gevonden van Karl Christof Jæger, de zoon van de Deense minister van klimaatzaken. Juncker & Kristiansen krijgen deze zaak op hun bordje. Samen met Nabiha Khalid proberen zij te achterhalen in welke hoek ze de dader moeten zoeken. Heeft zijn dood te maken met bende gerelateerde drugscriminaliteit of moeten ze de daders zoeken bij de ecoterroristen, die door het vermoorden van hem, zijn vader onder druk proberen te zetten? Tijdens de onderzoeken komen er gegevens naar boven die beide zaken volledig op zijn kop zetten.
Realistisch
Schaduwrijk is een scandi-thriller die vanaf het begin mooi is opgebouwd. De diverse verhaallijnen zijn ieder op zich fascinerend. Waardoor de wisselingen in het verhaal niet vertragend werken. De korte hoofdstukken geven elke keer net genoeg informatie om intrigerend te blijven, ook als deze hoofdstukken niet zozeer op de misdaden ingaan, maar op het privéleven van de hoofdpersonen. Hierdoor weten Faber en Pedersen een zeer realistische tint aan het boek te geven en zijn ze in staat om veel huidige maatschappelijke thema’s in het verhaal te verwerken. Naast de klimaatproblematiek komen drugs- en bendeproblemen prominent voor, maar o.a. ook socialmediagebruik, influencers, ecoterrorisme, PTSS, discriminatie, Balkanoorlogen, genderidentiteit, de verharding van de maatschappij en de onzekerheden die al deze vraagstukken met zich meebrengen.
De schrijfstijlen zijn van beiden vlot, ze zijn in staat om personages met diepgang te creëren, die ook daadwerkelijk aanvoelen als mens. Met al hun aangename en minder aangename eigenschappen. De dialogen komen soms iets te simpel over, maar de karakters hebben een duidelijk eigen geluid gevormd in mijn hoofd.
Ze weten ook hoe ze de verschillende draden op een logische manier bij elkaar moeten brengen, maar het is wel van belang om het vorige deel Stikdonker gelezen te hebben, omdat er een bepaalde opbouw in de verhaallijnen zit. Daarnaast is de plot rondom de explosie bij de kolencentrale wat ondergesneeuwd in het geheel. Daar had meer ingezeten. Het voelt nu iets te veel als een niet volledig uitgewerkte verhaallijn.
Moordende leven
Schaduwrijk zit behoorlijk goed in elkaar. Met name het totale plaatje. De balans tussen de spanning van de politiezaken en de inkijk in de personages is mooi in evenwicht. Hier en daar komt er droge humor in het verhaal voor, wat zorgt voor een lichtpuntje in het soms moordende leven van een rechercheur van de afdeling Zware criminaliteit. De spanning zit niet zozeer in de misdaden, maar in het onderzoek naar de misdaden. Ze beschikken over de vaardigheid om de emoties van de personages tastbaar te maken, waardoor het onderzoeksproces de benodigde extra spanning kan oproepen. Het verwerken van de vele maatschappelijke en sociale thema’s gebeurt op een natuurlijke manier, nergens te vergezocht, maar soms roept het wel de vraag op of het echt relevant voor het verhaal is en/of de uitdieping van de privélevens van de karakters.
“Er is trouwens nog iets wat je moet weten.
Wat dan?
Haar vriend is zeven jaar ouder dan zij.
Wat!!!?
En hij is non-binair.
Wat is hij?
Non-binair. Hij is dus eigenlijk geen hij…of…nou, ik weet niet precies hoe….” (Pag. 339).
Als dit een opmaat is voor verdere uitdieping in een volgend deel dan voelt dat oké aan, maar als er verder niets mee gaat gebeuren, dan voelt het aan alsof het eigenlijk niet ter zake doende is. Alsof het thema er ingestopt is, omdat het op dit moment een heet hangijzer is in diverse media. Voor nu komt het over als dat laatste en dat wringt. Met name, omdat in mijn ogen de trans personen niet gebaat zijn bij dit marginale gebruik en al helemaal niet als het puur zou gaan om het onderwerp ter sprake te brengen omwille van het meeliften op de media-aandacht.
Al met al is dit vierde deel in de reeks een intrigerend boek om te lezen. Faber en Pedersen zijn in staat om een goed niveau aan te blijven houden.
—
Ook verschenen op Boeken-cast
