Een ode aan verwondering
[Recensie] Het prentenboek start bij een pad onder een stuk hout. Ze kijkt om zich heen, maar ziet niks, maar ze hoort wel iets.
Wanneer ze iets verder kruipt, hoort ze het geluid iets beter. Daar ontmoet ze een slak. De slak zit te wachten tot er ‘iets’ gebeurt, want dat gebeurt haast iedere dag. De pad besluit om met de slak mee te wachten. De pad is heel benieuwd wat er dan gaat gebeuren!
Kinderen aansporen om zich heen te kijken
Kijk dan toch! kun je goed gebruiken om kinderen aan te sporen om zich heen te kijken. Dit is namelijk exact wat de slak probeert te doen bij de pad. De slak weet precies wat er komen gaat en zegt telkens tegen de pad ‘kijk dan toch’. Dit prentenboek is dan ook een ode aan de verwondering, een uitnodiging om om je heen te kijken en te genieten van alles wat je ziet.
De teksten van Elvis Peeters worden begeleid met prachtige gekleurde illustraties van Sebastiaan van Donnick. Wat mooi is aan deze illustraties, is dat het goed mee gaat met het verhaal. Aan het begin zien we de pad onder een stuk hout, terwijl zij op dat moment niet geniet van wat er om haar heen gebeurt. De kleuren zijn hier donkerder. Hoe verder je echter in het verhaal komt, hoe meer kleuren er gebruikt worden en hoe vrolijker het geheel wordt.
De boodschap en illustraties zijn mooi, maar het verhaal zelf is niet uniek. Er is geen connectie met de karakters in het boek en daarnaast gebruikt de auteur regelmatig dezelfde voorbeelden om de omgeving te beschrijven. Zo komen de woorden weegbree en paardenbloem regelmatig voor, terwijl het weinig toevoegt aan het verhaal. Het was mooier geweest als de schrijver had afgewisseld met andere voorbeelden. Daarnaast noemt de auteur aan het begin van dit prentenboek de slak ‘vet’, wat wederom niks toevoegt aan het verhaal.
Kijk dan toch! is een kleurrijk prentenboek met een leuk einde en zeker een prentenboek dat toepasbaar is in lessen omtrent verwondering. Het is echter op gebied van taal niet bijzonder.
–
Voor het eerst verschenen op meerboekenblog
