Big city, no lights
[Recensie] Een verhaal over ‘De Grote Stad’ is van alle tijden. Verspreid over onze globe liggen dan ook een heleboel Grote Steden met grofweg dezelfde kenmerken: Vermaak, Cultuur, Criminaliteit, Bedrijvigheid, Rijkdom, Armoede, Onderwereld, Opgefokte cokesnuivers en Succes.
Een perfecte mix voor een kek spannend verhaal vol seks, geweld en rijkdom. Dat is wat Julia Khusainova hier probeert samen te stellen. Maar het blijft een beetje, hoe zeg je dat, steken aan de oppervlakte. De flaptekst doet zijn best:
“Ontmoet een bont gezelschap aan personages die Rusland en Nederland op een subtiele manier verbinden. Een meisje uit Amsterdam-Noord dat houdt van Elvis Presley … en dat tijdens een undergroundparty een scheikundeprofessor verleidt… Een sluwe private-equitydirecteur op de Zuidas die om drie uur ’s nachts praatjes maakt met willekeurige vrouwen om maar niet aan zijn eenzaamheid te hoeven te denken.”
En Khusainova voegt genoeg ingrediënten toe: seks, coke, leven als een rockstar en handenvol honderddollarbiljetten verbrassen, terwijl intussen de onvervulbare innerlijke leegte als een ravijn de personages aan blijft staren. Ook mooie big city achtergronddecors zoals Moskou en Amsterdam ontbreken niet. Er is wilde seks. Er vinden oneindige feestjes plaats. Er lopen veel gewetenloze mensen rond. Helemaal ‘Bright Lights, Big City’ of ‘The Wolf of Wall Street’, behalve dat dit verhaal dat niveau niet benadert.
Dat ligt niet alleen aan de taal, die niet vloeiend loopt – door het Nederlands schemert een vreemde onwennigheid. Uitdrukkingen worden niet helemaal correct gemaakt, kleine hobbels ontstaan in zinnen omdat de taal niet soepel loopt. Er is blijkbaar niet gecorrigeerd door een redacteur, of er is gestreefd naar ‘authenticiteit’, hoe dan ook, deze tekst werkt storend.
Maar dat is niet het grootste probleem. Dat is de clichématige weergave van het yuppen/grotegeld/hebzucht-gedrag waarvan de meeste figuranten in dit boek doordrongen zijn. We krijgen het beeld, maar het dieper liggende gevoel ontbreekt.
Een willekeurige scene:
“De ouders van Stijn besloten om te scheiden toen hij drie jaar oud was. De aanleiding hiervoor was een door zijn vader geplaatste advertentie in een plaatselijke Drentse krant met een voor de jaren zeventig merkwaardige tekst: ‘Succesvolle zakenman zoekt vrouw met rode haren, tussen de 20 en 25 jaar, om samen te gaan skiën in Sankt Moritz.”
Toen Stijns moeder dit toevallig las in de wachtkamer bij de tandarts wist ze direct dat zoiets alleen door haar man Peter kon worden verzonnen (ze gingen immers altijd in dit Zwitserse dorpje skiën en bovendien was hij fan van Nicole Kidman.) Ze reageerde enthousiast op zijn bericht alsof zij degene was die hij zocht, waarna ze een afspraak maakten bij het chicste hotel van de streek.
“De nacht voorafgaand aan hun speciale ontmoeting kreeg ze haar ogen geen seconde dicht.”
Tenslotte: Het is zeker niet mijn bedoeling het boek af te branden. Als u een geheel scrupulevrije, testosterongedreven vertelling wilt lezen zou ik dat zeker doen. Ik wijs er slechts op dat het verhaal op een aantal punten niet voldoet aan wat men van een mooi doortimmerde historie zou mogen verwachten.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
