Een eerlijk verhaal over depressie: van rock bottom tot recovery
Maar je lacht toch nog? is het tweede boek van nog jeugdige Mae Zaal en Iris de With. Door hun persoonlijke verhalen over depressie te delen hopen zij de schaamte te doorbreken. Met hun stichting Let’s break the shame doen zij op dit gebied al belangrijk werk. Het eerste boek dat zij schreven heet What we wish you knew en is enkel in het Engels verkrijgbaar. In dit korte boek gaan zij in op wat ze zouden willen dat zorgprofessionals wisten tijdens hun behandelingen.
Voor ik begon met lezen was ik niet bekend met het werk van Zaal en De With en tevens niet met Lets break the shame. Wel ben ik bekend met depressie. Ik denk dat iedereen dit in zijn leven wel eens tegenkomt, bijvoorbeeld in zijn of haar omgeving. In deze tijd van overprikkeling en een teveel aan informatie denk ik dat het werk dat deze auteurs doen extra belangrijk is geworden.
Zaal en De With hebben beiden al veel te maken gehad met zware depressies. Ze zien veel onbegrip over depressie en schaamte bij de mensen die leiden aan deze ziekte. Mensen met een depressie zijn bang dat anderen hen aanstellers vinden. Door verhalen te vertellen van mensen met een depressie zetten de auteurs een stap in het doorbreken van het taboe en de schaamte. Je hoeft geen traumatisch verleden te hebben om te leiden aan een depressie. Het boek biedt hopelijk herkenning en coping mechanismen.
Eerlijk en herkenbaar boek
Het boek begint met een proloog. Deze trok mijn aandacht en vond ik erg sterk, had zelfs iets poëtisch. De hoofstukken wisselen af tussen de verhalen van Zaal en die van De With en beginnen bij hun jeugd. Je leest in chronologische volgorde over hun leven, tot het heden. Bij het lezen van de eerste hoofdstukken, waar ze beiden nog erg jong zijn, kun je je wel afvragen hoe de auteurs zich dit allemaal herinneren en of je op zo’n jonge leeftijd al besef van de situatie kunt hebben.
Naarmate ik verder lees en de meiden ouder worden herken ik langzaamaan patronen in hun jeugd en reacties op de situatie. Ik zit in het verhaal en leef mee met beiden. Steeds vaker zijn er herkenbare situaties, van Zaal wordt bijvoorbeeld lichamelijk steeds meer geëist.
Jezelf terugvinden, patronen herkennen en doorbreken en grenzen aangeven zijn voorbeelden van onderwerpen die aan bod komen. Maar je lacht toch nog? leest gemakkelijk weg. De schrijfstijl is persoonlijk, maar leest niet als een dagboek. Het is open en eerlijk geschreven en vrij overkoepelend, omdat de gehele tijdlijn van het leven van de auteurs is neergezet. Toch word soms ergens iets meer op ingegaan. Dit geld voor zowel De With als Zaal. Soms schrijft De With meer vanuit emotie. Verder komen de schrijfstijlen van beiden zodanig overeen dat je niet het idee hebt dat je bij het wisselen van hoofdstuk, wisselt van auteur.
Er zitten veel leerzame situaties in verhalen van de auteurs. Het is knap hoe open zij beiden zijn. Ik ging met twijfels hun boek lezen, vroeg mij af of het diep genoeg zou gaan en mij zou pakken, maar dit deed het zeker. Maar je lacht toch nog? is een belangrijk boek voor iedereen die bekend is met depressie of dit herkent in zijn of haar omgeving.
—
Ook verschenen op Boeken-cast
