Gruweldebuut van veelbelovende horrorschrijver
[Recensie] Disclaimer: Ik heb in verschillende bundels gepubliceerd, waarin Bart de Wolf ook verscheen, zoals Poe in de polder en edities van Ganymedes. Ik vroeg hem ook om mee te werken aan De bar met de duizend deuren waar hij twee verhalen voor schreef. Dit boek kreeg ik door de auteur toegestuurd.
Als volwassene een kinderboek bespreken, is altijd een ingewikkelde opgave. Vooral als het een jeugdboek is waarvan je weet dat je het zelf als kind veel te eng zou hebben gevonden en er nachtmerries aan overgehouden zou hebben. Zelfs met de ironische afstand die de auteur tot stand brengt zouden sommige beschrijvingen (“Hij opende zijn vuist en keek naar de rode kleverige smurrie die van zijn vingers droop …” of een passage waarbij een jongen wordt gemarteld) voor mij te gruwelijk zijn geweest. Ik lees in andere recensies van dit boek echter dat er ook kinderen zijn die dat juist mooi vinden, dus er is zeker een doelgroep voor. Maar dit is er dus echt geen voor tere kinderzieltjes.
Rillend achtergelaten
Dat was overigens ook niet te verwachten van Bart de Wolf – al had ik het idee dat hij eerder met een horror-roman voor volwassenen zou komen. Zijn korte verhalen in diverse bundels en de gruwelgedichten in Ganymedes gaven al blijk van zijn macabere verbeelding en de gave om wendingen te verzinnen die de lezer rillend achterlaten. Die talenten laat hij hier ook zien. Ten eerste zijn de beschrijvingen beeldend, met op de juiste plekken details, maar met een zekere afstand, zodat de precieze beelden niet helemaal tot de lezer doordringen. Ten tweede is het verhaal origineel opgebouwd, wat de spanning ten goede komt. In het eerste deel van het boek wordt toegewerkt naar een ‘voorval’ en krijgen we ook krantenartikelen en dagboekfragmenten te lezen. Na het voorval verspringt het perspectief, waardoor het lot van bepaalde karakters onduidelijk blijft. Wat De Wolf ook sterk doet is de lezer uit balans brengen wat betreft de karakters zelf. Zo blijken de slechteriken gemotiveerd te worden door de zorg voor hun zieke dochter/zus en zijn ze bereid tot het uiterste te gaan het meisje te redden (wat ze een sympathieke kant geeft), terwijl iemand die graag een superheld wil zijn zichzelf laat gaan en onnoembare schade aanbrengt aan anderen, schijnbaar zonder daar gewetensproblemen mee te hebben. Dat werkt heel goed. Ook de manier waarop aan het slot het verhaal wordt uitgebreid naar een grotere wereld vol nieuwe mogelijkheden is prima geslaagd.
Andere perspectieven
Als kritische lezer, zoals het een recensent beaamt, moet ik ook wat minpuntjes aanstippen. Zo leek het begin vanuit een bepaald karakter te zijn geschreven, maar bevonden we ons ook opeens in het perspectief van iemand anders. Ik had echter niet het idee dat er een alwetende verteller was (vooral omdat we later toch echt steeds in het hoofd van één verteller meereizen). Verder had ik door het gebruik van namen als ‘Westerkerke’ en ‘Floris’ het idee dat het verhaal zich afspeelde in Nederland of Vlaanderen – maar opeens was er sprake van een lagune en een vulkaan. Dat de locatie zo onduidelijk was, trok mij enigszins uit het verhaal. Ten slotte kan je soms struikelen over woordkeuzes. Iemand wijst bijvoorbeeld ‘geniepig’ met zijn ogen naar de struiken, waar volgens mij geen kwaadaardige opzet in het spel is (heimelijk zou beter zijn geweest). En ergens staat “Ze zag er een beetje uit als …” waarbij ik dacht dat er naar een dokter of naar een meisje werd verwezen, maar het bleek om een machine te gaan. Kleine zaken, maar in het algemeen had voor mij de tekst iets vloeiender gemogen.
Een aanrader dus voor jonge tieners die niet bang zijn voor gruwelijke beelden in hun verhalen. En ik spreek nogmaals de hoop uit dat De Wolf ook nog eens zal komen met een horror-bundel of horror-roman voor volwassenen! Dat lijkt me pas echt iets om naar uit te kijken.
—
Eerder verschenen op johankleinhaneveld.blogspot.com
