Geschiedenis van Nederlanders en kamperen
[Recensie] Nederlanders kamperen al meer dan honderd jaar. Het idee om er met fiets en tent op uit te trekken kwam uit Engeland overwaaien. Niets voor Nederlanders, oordeelde de hoofdredacteur Henri Meyer in 1905 in ANWB-blad De Kampioen. Waarom niet gewoon bij familie of in een pension overnachten?
Kamperen was in ieder geval niet voor iedereen weggelegd, want aan de benodigde fiets en tent zat een prijskaartje. Stijgende lonen, meer vrije tijd en verbeterd vervoer leidden ertoe dat vanaf de jaren 1930 het aantal campings en kampeerders snel toenam. Dat bracht ook nieuwe zorgen met zich mee. Natuurbeschermers begonnen gebieden af te sluiten, gemeentebesturen waren bezorgd over vermeende onzedelijkheid in de kampementen. Hans Buiter bespreekt in geuren en kleuren de pogingen om de kampeerders door organisatie en stichtelijke lectuur in het gareel te krijgen.
Ondanks de toenemende populariteit bleef kamperen lang een Spartaanse bezigheid: op de meeste campings waren nauwelijks voorzieningen. Het ging er juist om ‘in de vrije natuur’ te verblijven. Hoewel sommige kampeerders dat ook nu nog willen, is kamperen sinds de jaren 1970 diverser, commerciëler en internationaler geworden, constateert Buiter. Die veelvoud maakt het moeilijk om het overzicht te bewaren. Desondanks slaagt hij erin de ingrijpende omslag in de vrijetijdsbesteding vanaf de jaren ’60 toegankelijk in beeld te brengen.
—
Eerder verschenen in Geschiedenis Magazine
