"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Niet normaal zo moe

Dinsdag, 24 mei, 2022

Geschreven door: Wilma van Erven
Artikel door: Hanneke van de Water

Leven met chronische vermoeidheid

[Recensie] In Niet normaal zo moe deelt Wilma van Erven haar verhaal vanaf het moment dat een allesoverheersende, chronische vermoeidheid haar in zijn greep krijgt. Het zet haar leven op zijn kop.

Ze probeert van alles, maar niets lijkt te helpen. Van Erven beschrijft haar frustraties, haar wanhoop en haar zoektocht. Ze ontdekt echter dat chronische vermoeidheid en CVS met veel onduidelijkheid zijn omhuld en niemand de oplossing weet. Toch zet ze haar zoektocht naar herstel door en neemt haar lezers mee in haar tocht langs familierelaties, het effect van niet gehoord worden en haar perfectionisme. Naast haar eigen relaas zijn in dit boek ook diverse interviews met lotgenoten en diverse therapeuten, artsen en psychologen opgenomen.

“Mijn energie wordt er niet beter op. Sterker nog, steeds meer voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. Het werkt raar. Als ik ’s middags naast mijn bed sta, denk ik vaak dat het wel gaat. Pas als ik lig voel ik hoe gesloopt ik ben.”

Niet normaal zo moe zal ongetwijfeld erkenning en herkenning bieden aan hen die te maken hebben (gehad) met chronische vermoeidheid, maar ook voor hen die iemand in hun naaste omgeving hebben die daaraan lijdt, is dit boek een aanrader. Het is niet alleen informatief, maar zeker ook inspirerend.

Boekenkrant

Wanneer een gezond mens moe is, gaat hij rusten. Wanneer je lijdt aan ME/CVS biedt rust nemen geen enkele oplossing. Wat dan wel? Een pasklare oplossing of medicatie is er helaas (nog) niet, maar zij die ermee te maken hebben, zullen ongetwijfeld veel hebben aan de hoopvolle inzichten die ‘Niet normaal zo moe’ bevat.

“In een gesprek met mijn behandelaar en mentor, door een andere cliënt omgedoopt als de Heere Jezus (hij is zacht, aandachtig, empathisch, eerlijk, betrokken, rechtvaardig en heeft een klein baardje) blijf ik maar zaniken over het verdriet en de eenzaamheid die ik voel.”

Van Erven heeft haar verhaal zeker niet mooier gemaakt dan het is. Want het is niet mooi. Met de nodige zelfspot en zelfs een vleugje humor gaat Van Erven erin. Geheel transparant en eerlijk. Die openhartigheid alleen al, is te prijzen. Het feit dat ze met haar eigen ervaringen anderen wil helpen, doet de rest.

Juist omdat Van Erven zich zo volkomen blootgeeft en schijnbaar moeiteloos schakelt tussen informatief, persoonlijk, interviewend, blijft ze de aandacht van haar lezers continu vasthouden.

Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi