A man’s best friend
[Recensie] Boeken over honden, hoeveel ik er al gelezen heb en in de kast heb staan, geen idee. Het is mijn zwakke punt in de literatuur, een onderwerp dat me beroert en fascineert. Dat komt natuurlijk omdat hier ook zo’n wonder op vier poten rondloopt en de hele dag niets anders doet dan ons voor zijn karretje spannen. Nee zeggen tegen een pup is verstandig en levert je heel veel plezier op in het verdere leven, maar nee zeggen tegen een grijs wordende seniorenhond is echt zo gemakkelijk niet. In mijn optiek is niets zo vertederend en vol liefde als een hond op leeftijd; Clint wordt tien deze zomer en wordt met de dag liever, leuker, gekker én ouder… Dat wil zeggen dat het onvermijdelijke moment steeds dichterbij komt, iets waar je liever niet aan denkt en dus vertoon je op dat vlak struisvogelgedrag. Iets wat je best lang vol kunt houden, zo weet ook de auteur uit eigen ervaring.
Jenna Blum beschrijft in Niet zomaar een hond over haar grote hondenliefde Woodrow. Op voorhand werd ik door de uitgever als gewaarschuwd: ‘Dat wordt janken Patrice!’. Bedankt, want dat klopt. De kraan ging open en de waterlanders bleven stromen. Dit verhaal staat mij ook te wachten en dat wil ik helemaal niet! Alles wat in het boek wordt verteld is herkenbaar en dat is zowel mooi als vervelend. Want wanneer je zoveel van je viervoeter houdt, hij nog nét niet in mensentaal met je in gesprek gaat en de band zo sterk is, wil je helemaal niet dat ie ouder wordt en dus komt te overlijden. Maar er is geen ontkomen aan.
Het mooie aan het boek is dan ook de positieve insteek van Blum. Ze vermijdt geen enkel cliché maar doopt het allemaal wel in een sausje vol liefde en humor. En precies daarin kan ik me heel goed vinden en dus heb ik behalve vreselijk gênant gejankt, ook genoten van dit bijzondere verhaal over de onvoorwaardelijke vriendschap tussen mens en hond. Eerlijk gezegd is het een (h)eerlijk boek dat veel te dun is.
Clint en Woodrow hebben met elkaar gemeen dat ze een baasje hebben dat hen de meest fantastische hond ter wereld vindt. Maar het is écht zo!! Iedereen die Clint kent is gek op hem, aait hem (gaat op z’n rug liggen want dat gekriebel op de buik is zo fijn), gaat op z’n gemak naast je liggen wanneer een gesprek met de buurvrouw weer eens langer duurt of rent de poten onder z’n lijf uit van enthousiasme als opa, mijn vader, komt aangefietst. En precies die dingen deed Woodrow óók, alsof we het over dezelfde hond hebben. Maar over Woodrow praat Blum in de verleden tijd…
Ondanks dat ze vooral de periode beschrijft dat Woodrow bij haar was, een onvervangbare vriend was, een knuffelbeer, een luisterend oor, gaat het ook over het nemen van afscheid. Maar gelukkig is het geen triest boek. Oké, het kent momenten van tranen, maar ook van een welgemeende lach. En die balans maakt dit tot een heel fijn verhaal.
De opbouw van Niet zomaar een hond is eenvoudig maar doeltreffend. Blum schrijft ook zo fijn, vlotjes en zonder moeilijk gedoe. Gewoon zeggen waar het op staat. Ik hou ervan.
Vol liefde hebben de twee voor elkaar gezorgd, want dát is het wanneer je zo’n intense band met je hond hebt, je zorgt voor elkaar! Vanaf het moment dat Jenna Blum voelt dat Woodrow klaar is in dit leven nestelde er zich een brok in de keel en die zit er nu nog als ik er weer aan denk… Dit verhaal zal voor alle toegewijde en verslingerde hondenbaasjes een en al herkenning zijn en dat maakt het tot iets dat heel dichtbij komt. Het is zowel hartverscheurend als hartverwarmend. In alle puurheid een heel mooi en aan te raden boek.
Geen enkele hond is ‘zomaar’ een hond, iets wat iedere hondenbaas zal beamen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
