Zoals het hoort
[Recensie] Ik ben behoorlijk enthousiast over dit boek. Het begon met de plaatsing van het verhaal: “Iemand die zo lacht, dacht ik toen nog, heeft niets te verbergen.” Juist dit soort zinnetjes, die korte toekomstverwijzingen, maakten dat het verhaal meer werd, groeide. Anders waren de eerste honderd bladzijden enkel een soort pure idolatie van Simone voor Eveline geworden. Door deze regels i.c.m. verschillende herinneringen en tijdsblokken die elkaar afwisselen ging ik puzzelen, want dat hun relatie niet helemaal gezond is, wordt je wel duidelijk. En dan volgt er een eind… dacht ik alsnog “verdorie, waar heb ik het gemist?”! Het boek nog eens doorlezen dus. Door die opzet moest ik aan Het kleine meisje van meneer Linh van Philippe Claudel denken. “Als je geen krachtige persoonlijkheid hebt die weerstand kan bieden, houdt niets je tegen om de ander te worden.” Mysterie, geheim, bergen, vriendschap, natuur — Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
“Ze leek me te willen overhalen, aan te moedigen om alles uit mezelf en het leven te halen. Ik vroeg me toen nog niet af waarom.”
Onbewust ben ik in het algemeen tijdens het lezen kritisch op de tekst: was al het geschrevene ‘nuttig’ of is het opvulling; kan het boek dunner? Niet hier. Voor mijn gevoel heeft Bruinenberg het verhaal zorgvuldig opgebouwd en toegewerkt naar het eind.
Ik heb hiermee niets verklapt. Wie houdt van psychologische romans die goed in elkaar zitten, is bij Bruinenbergs debuut aan het goede adres!
