Een dramatische levensverhaal in vogelvlucht verteld
[Recensie] Josephine is getrouwd met Tom. Samen hebben ze twee dochters. Bij toeval ziet Josephine in de agenda van Tom dat hij die dag een vrije middag heeft, terwijl hij gewoon naar zijn werk is gegaan. Ze vermoedt dat hij vreemdgaat. Een vermoeden waar ze hem vrij direct mee confronteert en dat door hem zonder tegenwerpingen wordt bevestigd.
Een heftige boodschap waar met gemak een heel boek aan gewijd zou kunnen worden. Maar toch is dit niet alles. Ondertussen gaat het ook niet goed met Julian, de jongere broer van Josephine. Hij kampt al langer met psychische klachten die de laatste tijd in hevigheid toenemen, waardoor hij niet meer goed voor zichzelf kan zorgen en hulp nodig heeft.
In haar roman Ontwaakt, die geïnspireerd is op haar eigen leven, vertelt Charlotte Veldhuizen hoe Josephine met deze twee dramatische gebeurtenissen omgaat en hoe ze een en ander verwerkt. Josephine heeft hierbij een grote steun aan haar hartsvriendin Britt, die ze bijna dagelijks ziet.
Veldhuizen is secretaresse en leest in haar vrije tijd graag boeken, maar haar werkelijke passie is schrijven. Ontwaakt is haar debuutroman, dat ze met een ludiek filmpje op YouTube aan de wereld kenbaar heeft gemaakt.
Levensecht
Ontwaakt is een levensecht verhaal, waar velen zich in zullen herkennen. Je relatie waar scheuren in zijn ontstaan zonder dat je het doorhad. Je eigen manier van leven die altijd zo vanzelfsprekend was, maar waar je opeens aan gaat twijfelen. Je verhouding tot je familie en je eigen rol daarin, waardoor je je gaat afvragen: ben ik wel een goede moeder, ben ik nog wel aantrekkelijk voor mijn man, heb ik wel voldoende oog voor de problemen van anderen?
Die levensechtheid maakt het verhaal prettig om te lezen, maar het is wel wat veel allemaal voor één boek. En de besluiten die Josephine neemt, komen soms erg abrupt tot stand, waardoor diepgang wordt gemist.
Vrouwonvriendelijk
Sommige scenes zijn te direct ‘uit het leven gegrepen’, wat tijdens het lezen zorgt voor een ongemakkelijk gevoel. Zo word je tot in detail op de hoogte gebracht van de menstruatieperikelen van Josephine. Bloedproppen in haar slip, stemmingswisselingen en alles wat erbij hoort. Gegevens waar ik als lezer van een roman niet echt op zit te wachten.
Mogelijk komt het gevoel van ongemak ook door de manier van schrijven, die zo nu en dan ‘plat’ en zeer alledaags is en in mijn ogen regelmatig vrouwonvriendelijk. Zo vond ik diverse scenes met haar puberdochter Juliëtte tenenkrommend.
Josephine staat onder de douche als Juliëtte plotseling binnenkomt. Ze kijkt naar haar moeder en zegt:
“‘Nou, inderdaad mam, dit kan echt niet meer hoor, dat oerwoud op je doos.’ Ze kijkt hoofdschuddend en vies maar mijn onderkant. ‘Dit ziet er niet uit!’ Ze trekt haar neus op. ‘Dit is zo ouderwets. Dat moet jij inmiddels toch weten?’
‘Bedankt voor de mededeling,’ zeg ik geïrriteerd. Ik hou mijn buik in en kijk naar mijn bosje haar. Eigenlijk doe ik alleen mijn bikinilijn, de rest laat ik staan. Volgens mij kan het Tom geen klap schelen hoe ik mijn doos scheer. Of toch wel? Waarom heeft hij er dan nooit iets van gezegd?”
Jammer dat dit soort scenes voorkomen in een voor velen herkenbaar verhaal over een gewone vrouw die in korte tijd veel ellende te verstouwen krijgt. Over haar wanhoop, haar onzekerheid en haar onmacht. Maar ook haar kracht en wil om het in het vervolg anders te gaan doen. Haar eigen leven te gaan leiden. Te zijn wie ze is en wie ze wil zijn.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
