Nieuwe schrijfsels van Danny Vandenberk
[Recensie] Danny Vandenberk is geboren in Lommel in 1972. Samen met zijn grote liefde Sabrina heeft hij vier kinderen. Danny noemt zichzelf een atypische autistische schrijver. Hij schrijft over alles wat in hem opkomt, over zijn gezin, over zijn obsessies. Hij goochelt met woorden, is dol op woordspelingen en hanteert een vaak komisch-excentrieke, rollercoast-achtige schrijfstijl.
Oprecht voor de raap is zijn derde boek. Eerder zijn van hem verschenen Ik ben, mijn pen is en Eitjes in de bedpan. Ook deze boeken heb ik mogen recenseren voor ons boekenblog. In Oprecht voor de raap wisselt Danny korte verhalen (‘schrijfsels’) en gedichten af. Er is een mooi afwisselend geheel ontstaan en al lezend krijg je inzicht in de mens Danny. “Schrijven is een belangrijk onderdeel van mezelf. Of mijn tekst nu goed of slecht geschreven is, maakt in principe niet uit. Het is wie ik ben. Soms heel erg aangepast aan de maatschappij en de verwachtingen, dan weer helemaal bloot. Integraal ik”.
Het mooiste gedicht in deze bundel vind ik ‘Gemeend’ op bladzijde 19:
“Zichtbare gebreken
Een opvallend mankement
Je merkt het op
Terwijl je iemand niet eens kent
Veralgemeen
Misschien gemeen
Misschien des mensen
Is je mening gefundeerd?
Wat als je de rollen omkeert?
Oordeel dus niet
Zeker niet van ver
Veroordeel niet
Zelfs niet van dichtbij
Wat er is
Is niet altijd wat je ziet
Dat geldt ook voor mij
‘Wat er is, is niet altijd wat je ziet.'”
Dat is kenmerkend voor dit boek. De auteur neemt je mee in zijn gedachten, je associeert de woorden in hetzelfde tempo als hij. Dat tempo maakt dat je dit boek af en toe weg moet leggen. Je wordt er moe in je hoofd van, voor de auteur is dat normaal. ‘Mijn eigenzinnige eigendunk komt voor uit eigendruk en straks drink ik mijn eigen drunk. Alleen het bier zal zelfingenomen zijn’. Maar het is leuk moe zijn. De woordspelingen zijn vaak heel grappig en nog vaker zo vergezocht dat je er zelf niet op zou komen. Soms is een verhaal wat triestig, leer je zijn depressieve kant kennen. Een kant waar hij uiteraard zelf ook moeite mee heeft, maar die hij ook open met je deelt. Maar er zitten ook grappige verhalen tussen. Zelf vind ik daar ‘Guilty Pleasure’ op bladzijde 151 een heel goed voorbeeld van. Een jonge Danny wordt daar door zijn tante Klara beetgenomen, hilarisch!
Op de cover zien we, hoe kan het anders, een raap. Mooi van kleur, de kleuren komen terug in de letters van de titel en de naam van de auteur. Het is een passende cover.
De titel: De auteur zegt hier zelf over: “Door mijn drang naar woordspelingen en associaties, maak ik af en toe wel eens een omweggetje, maar dat heb ik zelf niet altijd onder controle. Het maakt deel uit van mijn zijn. Misschien ben ik daardoor net iets te ingewikkeld om helemaal en onomwonden en ‘recht voor de raap’ te zijn, maar doordat ik mezelf op papier helemaal prijsgeef, heb ik dat omgedoopt tot ‘oprecht voor de raap’.”
Van de schrijfstijl van Danny Vandenberk moet je houden, niet iedereen is dat gegeven en de auteur doet er beslist geen concessies in. Ik vind het altijd genieten, maar wel rustig genieten en soms herlezen. Dat verdienen zijn schrijfsels en vooral zijn gedichten ook. Herlezen maakt dat je de essentie beter pakt. En soms ook niet, dan snapt alleen Danny het, ook niet erg. Knap hoe hij zich blootgeeft en ons meeneemt in de achtbanen in zijn hoofd.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
