Over het belang van herinneringen en het tijd nemen voor elkaar
Herinneringen zijn belangrijk. Ze bouwen als het ware een brug tussen wie je vroeger was en wie je geworden bent. Alexandra Helmig (1975) heeft met Alva en het eiland van herinneringen een poëtisch prentenboek geschreven dat over het koesteren van herinneringen en het tijd nemen voor elkaar gaat. De van oorsprong Argentijnse, maar in Frankrijk wonende illustratrice Valeria Docampo (1976) heeft voor even poëtische illustraties gezorgd en met veel gevoel gezorgd voor een harmonisch geheel tussen illustraties, typografie en vormgeving van het boek. Daar waar het accent in het verhaal dat vraagt wordt een deel van de illustratie extra uitgelicht, terwijl de rest ‘vaag’ blijft, in een zachte kleur. Het verhaal staat als een huis en geeft aanleiding om het met kinderen te hebben over wat zij belangrijke herinneringen in hun leven vinden. Herinneringen zeggen namelijk iets over wie we zijn. Het met elkaar spreken over herinneringen en het delen ervan zorgt voor geluk of troost én verbinding. Knap hoe Helmig en Docampo deze thematiek hebben verbeeld in een toegankelijk verhaal met de nodige diepgang. Siska Goeminne heeft het vertaald en voor een mooi ritme in het verhaal gezorgd.
Herinneringswolkjes
Hoofdpersonage is het meisje Alva. Die naam betekent ‘knap’, ‘helder’ en dat is niet voor niets zo. Ze woont alleen met haar huisdier, een soort van gevleugelde muis, op een eiland. Ze ziet in de verte de stad, maar is er nog nooit geweest. Toch houdt ze van de mensen die er wonen “omdat ze het verhaal van hun leven kent.” Elke ochtend namelijk landen er allerlei herinneringen op haar eiland aan grote of aan kleine, tedere momenten. Docampo symboliseert die door wolkjes die een ‘gezicht’ krijgen, tot leven komen door met blauwe lijnen de kern van de droom weer te geven: de kersenroomtaart op zondag, namiddagen met snoepveters en de eerste kus bijvoorbeeld. Helmig brengt diepte in het verhaal door in een enkele zin een hele wereld op te roepen: “Sommige zijn zwaar en andere zijn vederlicht […] Vooral de zware herinneringen hebben veel licht en tijd nodig.”
Alva verzorgt de herinneringen. “Want na een tijd vervagen de herinneringen. Ze moet ze schoonmaken en afstoffen tot ze weer glanzen.” Dan komen er steeds minder herinneringen bij Alva binnen. Ze gaat voor het eerst naar de stad en ziet dat niemand meer tijd heeft. Ze houdt mensen staande en roept vervolgens herinneringen op. Zoals de oudere vrouw aan wie ze vraagt of ze haar eerste kus nog herinnert.” O ja, ik was vijftien hè. […] Mijn eerste grote verliefdheid.” Ze is blij dat de herinnering weer opgeroepen is. Zo gaat het ook met de andere mensen. Ook met de jongen die dol is op het eten van snoepveters. De mensen vinden hun herinneringen terug en Alva kan weer aan het werk. En ’s avonds vindt ze in haar dromen zelf een bijzondere herinnering.
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
