Geen feelgood maar realgood
Valerie Vaes schrijft met De kunst van gelukkig zijn eigenlijk geen feelgood, maar realgood: daar waar feelgood verhalen heerlijk zijn om bij weg te zwijmelen, met personages die regelmatig niet herkenbaar zijn met de lezers eigen ervaring, zorgt Vaes ervoor dat haar lezers zich wel kunnen herkennen in de situatie van het hoofdpersonage Emma.
Emma is een dertigjarige en bezit alles om een gelukkig leven te leiden. Ze heeft een geweldige vriend, een uitdagende maar toffe baan, ze doet vrijwilligerswerk en neemt kooklessen en daarnaast staat haar agenda vol met sociale afspraken. Ze voldoet volledig aan het ideaalbeeld van de maatschappij.
Maar dan gebeurt er iets wat haar leven totaal op zijn kop zet en ineens lijkt haar perfecte leventje toch niet zo perfect. Emma krijgt het dan ook steeds moeilijker met doen alsof haar leven perfect is. Vaes creëert hier een verhaal waar veel dertigers tegenaan lopen en laat haar lezers nadenken over de vraag “Wanneer ben je echt gelukkig?”.
Brieven van papa
Sinds Emma’s achttiende verjaardag ontvangt ze ieder jaar een brief van haar vader met daarin een boodschap die past bij de omstandigheden van haar leven. Voor deze verjaardag ontvangt ze een brief dat haar aan het denken zet en dit is eigenlijk het moment dat Emma begint te twijfelen aan hoe gelukkig ze daadwerkelijk is met haar leven. Ik vind dit een mooie manier om een volwassene laten reflecteren op haar leven zonder dat er direct een dramatische gebeurtenis bij om de hoek komt kijken.
Voordat Emma daadwerkelijk beseft dat ze een andere invulling aan haar leven wil geven gebeurt er echter wel iets vreselijks: haar vader overlijdt onverwachts. Met hem had ze een onwijs sterke band en nu met dit grote verlies blijft zijn laatste brief aan haar als een mantra door haar hoofd spoken.
De kunst van gelukkig zijn
Wat volgt is het verhaal van Emma die op ontdekking gaat naar waar zij echt gelukkig van wordt. Vaes schrijft dit op een mooie, maar ook realistische en ontroerende manier. Het is hierdoor niet perse een feelgood, maar meer een realgood. Thema’s als carrière, ambities, maatschappelijk werk, relaties (zowel als geliefden, vrienden als familie), rouw, alles komt aan bod.
Het begin van De kunst van gelukkig zijn voelt wat stroef aan en het duurde even voordat ik in het verhaal kwam. Ik merkte dat ik een vooroordeel had over Emma, zoals in de samenvatting beschreven heeft ze geluk in de liefde, een goede carrière en staat haar agenda bomvol met andere afspraken. Wat kan zij nou te klagen hebben, dacht ik bij mijzelf.
Wanneer Vaes echter de negatieve kanten belicht van Emma’s leven begin ik mij te beseffen dat een goede carrière en een volle agenda niet de definitie van geluk zijn. Wanneer Emma haar vader verliest, denk ik aan de band met mijn eigen vader: ik ben een enorm papa kindje en hecht veel waarde aan zijn woorden. Vanaf dat punt kon ik mij goed inleven in Emma, voelde ik begrip voor haar en nam Vaes mij mee in een realistisch verhaal dat mij zeker positief verrast heeft.
De kunst van gelukkig zijn is dan ook zeker een aanrader. Het is een toegankelijk geschreven roman die niet enkel draait om liefde en een ‘happy end’. Het is een boek dat je even met beide benen op de grond zet en laat nadenken over geluk.
Valerie Vaes
De kunst van gelukkig zijn is het debuut van Vaes en heeft mij overtuigd om meer werk van haar in de gaten te houden. Vaes is Boekblogger en tevens Assistent-uitgever Digital bij uitgeverij Hamley Books, waar haar roman is uitgegeven.
–
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
