Dit keer helpt de olifant mee zoeken
Acht jaar na Heb jij misschien olifant gezien komt David Barrow met een vervolg op dit iconische prentenboek. Het was een van de eerste prentenboeken met een vanzelfsprekende aandacht voor diversiteit in jeugdliteratuur en in zekere zin een voorloper. Barrow voert een zwart jongetje op, zonder dat zijn huidskleur betekenis of aandacht heeft. Het is gewoon een jongetje met een donkere huidskleur dat verstoppertje speelt met een olifant. Alleen op de schutbladen is te zien dat zijn familieleden verschillende achtergronden hebben. Het boek zette min of meer de standaard en is een soort cult klassieker. Barrow werd uitgeroepen tot meest veelbelovende kinderboekenillustrator van Groot-Brittannië.
Het succes zal aangezet hebben tot het maken van dit volgende boek dat grotendeels hetzelfde opgewekte stramien volgt. In Heb jij misschien Dinosaurus gezien is het jongetje niet ouder geworden en bespreekt tijdens het ontbijt de plannen om dinosaurussen te gaan zoeken waarover in de krant wordt bericht. Tijdens de zoektocht door de stad zijn de dieren overal, maar de jongen ziet ze natuurlijk niet. Niet in de metro en niet bij het museum, waar de pilaren verdacht veel op dinosauruspoten lijken. Zelfs als ze op de rug van een dinosaurus zitten, hebben ze niks in de gaten. Het effect blijft komisch, maar wie deel 1 kent wordt minder verrast.
Opnieuw is de huidskleur van de jongen volstrekt onbelangrijk en zo hoort het. De tekenstijl met veel pastelkleuren en weinig zwarte lijnen zorgt voor een dynamisch kijkspel, met veel grappige details, waarin een hondje en een duif een belangrijke rol spelen.
Waardering: Vervolg op cult-klassieker
—
Eerder verschenen op jaapleest
