Een modern en onverklaarbaar wonder
“Ze huilde lange tijd achter elkaar. Hartverscheurende snikken werden afgewisseld met radeloze vragen. ‘Waarom heb ik dit? Waarom ben ik niet zoals mijn zusjes? Hoe kan dit terwijl zo veel gelovige mensen zo vaak voor me bidden?’ Ik had geen antwoorden. Haar vragen waren de mijne. Het huilen ging langzaam maar zeker over in een uitgeput, proesterig in- en uitademen. Ze leek er niet meer bij te zijn. […] Mamma, ik wil dood. Ik wil naar Jezus in de Hemel, waar geen pijn bestaat.’ Een ijskoude hand sloot zich om mijn hart. ‘Annabel..’ ik zocht koortsachtig naar de juiste woorden. ‘Als je.. als je naar de hemel ging, zou je niet meer bij pappa en mij zijn. Er zou een groot gat in mijn hart komen. Ik zou verschrikkelijk verdrietig zijn.’ ‘Nee mamma’, zei Annabel zonder een spier te vertrekken. ‘Je zou zelfmoord plegen en met mij mee gaan. Er staken zoveel buisjes en slangetjes uit Annabels lichaam […] Een buisje dat vanuit de maag via haar neus naar buiten kwam, voerde wondvocht af. Rectale en urinale buizen vervulden hun plastische functie. Via twee kleine slangetjes in haar neusgaten konden haar longen van zuurstof worden voorzien als er longontsteking dreigde. Een PICC lijn (een intraveneuze katheter die rechtstreeks in verbinding staat met het hart) was vlak onder haar sleutelbeen aangebracht om voedingsstoffen toe te dienen die ze op geen enkele andere manier kon krijgen. Haar hele lichaam zag beurs van de blauwe plekken als gevolg van gekneusde aderen. Vloeibare IV-voedingsstoffen zijn dikker dan saline en de aderen kunnen dat maar een beperkte tijd aan. Anna had vijftien dagen niet gegeten. Haar met IV-vloeistoffen in leven houden was geen optie voor de lange termijn.”
Verlamming van de maag
Annabel Beam is een kind dat op 4-jarige leeftijd de symptomen kreeg van spijsverteringsproblemen en verlamming van de maag. Ofwel in medische termen: motiliteitsstoornis, pseudo-verstopping (waarbij niet de verstopping de oorzaak is, maar de verlamming van de organen). Het lichaam kan geen voedingsstoffen meer verwerken en valt stil. Dit is een ongeneeslijke ziekte. In ‘milde vorm’ kan het lot met –tig medicijnen uitgesteld worden. In agressievere vorm is het dodelijk. Bij Annabel verliep het ziektepatroon heftig en ontwikkelde het zich van kwaad tot erger. Tussen haar vierde en achtste jaar was Annabel vaker in ziekenhuizen dan thuis. In haar negende levensjaar – in het jaar 2011 – liep alles helemaal fout. Eerst door een onverwachte spoedopname in het ziekenhuis aan het eind van het jaar, enkele dagen voor Oud- en Nieuwjaar, toen de drie zussen Annabel, Abigail en Adelynn op een onbewaakt moment in een populier klommen tot op bijna tien meter hoogte. De door ziekte uitgemergelde Annabel stapt op een gat in de stam waar eens een tak had gezeten, en valt ongelukkig vóórover in het gat, wat een holle stam blijkt te zijn met haar hoofd naar beneden en komt tien meter lager helemaal onderin de stam klem te zitten.
In de uren die voorbij gaan verliest Annabel het bewustzijn. Tegen de verwachting in wordt ze levend uit de boom gehaald en blijkt na een val van pakweg tien meter en een landing op haar hoofd, behalve wat schrammen, helemaal niets te mankeren. Annabel vertelt dat ze in die uren in het hiernamaals is geweest en God ontmoette. Hij stelde haar gerust en beloofde dat ze het zou overleven en meer dan dat, Hij zou haar direct en volledig genezen van haar dodelijke ongeneeslijke ziekte. De belofte werd vervuld. Annabel’s lichaam genas nog dezelfde dag volledig. Voor alle zekerheid werd haar medicatie stapsgewijs afgebouwd over de loop van een jaar. Tijdens de laatste ziekenhuiscontrole kon worden afgestreept dat Annabel helemaal geen medicijn meer gebruikte:
“Mijn ogen scanden de opsomming. Hyleenglycol; Prevacid (lansoprasol), een protonpompremmer; probiotisch supplement; polyetyleenglycol; periactin (cypro-heptadine), een antihistamine, aangevuld met anticholinerg, antiserotonerg en lokale anesthetica… Het is alsof ik naar het litteken van de operatie op Anna’s onderbuik kijk, dat nog een vaag lijntje is op de plek waar ze aan elkaar is genaaid, opnieuw opengesneden en weer dichtgenaaid. Neurontin (gabapentin), een anticonvulsivum en analagesie; rifaximine, een semisynthetisch antibioticum op basis van ryfamycine; Augmentin (amoxicilline en clavulaanzuur); tramadol hydrochloride voor gemiddelde tot zeer zware pijn… De lange opsomming trilt voor mijn ogen. Mijn hemel, waar dat kleine lijfje allemaal doorheen is gegaan. Hyoscinamine, een tropaanalkaloïde en secundaire metaboliet; Celexa (citalopram hydrombromide), een selectieve serotonine heropnameremmer..
Ze gebruikt niets van dit alles, zeg ik met een glimlach tegen de verpleegkundige. Bedoel je uit deze rij?, vraagt ze terwijl ze met haar pen de eerste kolom aanduidt. Nee, hiervan: Ik houd de twee A4’tjes omhoog. Ze slikt helemaal niets. Wauw. Oké. Ze bekijkt de lijst aandachtig. Dat is echt… oef… dat is… Een wonder. Ze zegt het niet, maar daar zit ik niet mee.”
Moeder Christy Beam heeft na de onverklaarbare volledige en plotse genezing van Annabel een boek geschreven over de ervaringen van heel het gezin tijdens vijf uitputtende crisisjaren en het de titel meegegeven Het meisje dat God ontmoette.
Pakkend verhaal
Het boek is een pakkend verhaal geworden, met hier en daar een religieus accent. Als er wat op dit boek valt af te dingen, dan zijn het twee dingen: de auteur springt nog al eens op en neer tussen vroegere en latere ervaringen in het ziekteverloop. Dat levert een rare tijdlijn op in de beleving van de lezers. Ook is er een vreemd vertaalmoment zodra het boek aankomt in het negende levensjaar van Annabel. Heel even krijg je het gevoel dat dat jaar, 2011, het eerste ziektejaar is. Daarna wordt duidelijk dat 2011 het laatste en grootste crisisjaar voor het gezin ging zijn.
De kracht waar het gezin op dreef was de uitgebreide medische kennis van de vader, die dierenarts was en daardoor diepgaand over alle terminologie kon praten met de chirurgen en behandelaars. Dat het hun gezin niet in de koude kleren is gaan zitten, moge duidelijk zijn. De moeder heeft een flinke inzinking gehad en de twee andere dochters kregen in de crisisjaren veel minder ouderlijke aandacht en liefde dan wat ze eigenlijk nodig hadden.
Nadat ik het boek gelezen had, wilde ik eerst opzoeken hoe hoog en hoe breed een populier kan worden. Bestaat het echt dat een mager klein meisje van 9 jaar in de holle stam kan vallen? Ik wilde het zeker weten voordat ik deze recensie ging schrijven. Het internet wist me te vertellen dat een oude populier tot 40 meter hoog kan worden en de stam een diameter kan hebben tot wel 1.20 meter.
Drie wonderlijke gebeurtenissen
Ik heb geen argumenten meer. Ik had de tijdlijn liever chronologisch gehad, maar dat verandert niets aan de drie wonderlijke gebeurtenissen in het boek: een dodelijke val van tien meter overleven met slechts wat schrammetjes, een dodelijke ziekte overleven en per onmiddellijk geheel genezen, plus God ontmoeten en terugkeren in het land der levenden en het kunnen vertellen.
De moeder van Annabel heeft het boek in het voorwoord opgedragen aan God zelf. Zeer ongebruikelijk, maar na het cadeau van de wonderen die hun gezin ten deel vielen, is het te begrijpen. Voor wie hier moeite mee heeft, sla het voorwoord gewoon over .. hoe vaak krijg je de kans om een live-verslag te lezen van een modern en onverklaarbaar wonder?
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
