De meest onwaarschijnlijke, maar beste huurmoordenaar ooit
In het voorwoord van Het serpent vertelt de auteur Pierre Lemaitre over het tot stand komen van deze thriller en de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Hij schreef Het serpent in 1985, maar stuurde het nooit naar een uitgever. Tot nu, en daarmee rondt hij zijn oeuvre crime noir naar eigen zeggen officieel af. In de eerste hoofdstukken stelt hij de hoofdpersoon aan ons voor: Mathilde, een ietwat gezette vrouw van 63 jaar, elegant gekleed en goed verzorgd. In de buurt kent iedereen haar, tenminste dat is wat ze denken. Je leest voornamelijk uit haar gezichtspunt. Omdat niemand haar van iets slechts verdenkt, is ze in de gelegenheid om de ‘perfecte moord’ te plegen.
Hoeveel dit verschilt van de realiteit, komen ze er in de buurt niet achter, en dat is maar goed ook, want anders zou hun laatste uur geslagen hebben. Haar relatie met haar opdrachtgever Henri wordt langzaam maar zeker duidelijker, maar tegelijkertijd zie je de Mathilde van het begin in het boek wat wegglijden. De kleine foutjes die ze maakt, hebben alleen maar tot gevolg dat haar opdrachtgever haar anders aanpakt en ze hebben geen bezoekjes van de politie tot gevolg.
Bijna aandoenlijk egoïstische personages
De Franse schrijver en scenarist Pierre Lemaitre is de meester van de vindingrijke plotlijnen, cliffhangers, bijna aandoenlijk egoïstische personages en rake dialogen. Zelfs bij het schrijven van zijn debuutroman bezat hij dit schrijftalent al. Hij is opgeleid als psycholoog en is een autodidact in de literatuur. Sinds 2006 leeft hij van zijn pen. Naast zijn bekroonde literaire romans (winnaar van de prestigieuze Prix Goncourt) schreef hij zeer succesvolle thrillers. In Nederland en België verkocht Lemaitre inmiddels meer dan 90.000 boeken.
Door het hele verhaal heen hangt een onheilspellende sfeer die je niet meteen weg lacht, ondanks de grappige gebeurtenissen die Lemaitre beschrijft. Humor is zeker aanwezig in Het serpent. De onderhuidse spanning is goed voelbaar en de (inmiddels nogal wat oudere) verzetsstrijder van negentien jaar uit de Tweede Wereldoorlog, is nu nog even meedogenloos als toen.
Door de foutjes die Mathilde steeds vaker gaat maken is het duidelijk dat zowel de opdrachtgever als de politie haar uitgeschakeld willen zien. Maar dan hebben ze geen rekening gehouden met de volharding en scherpte die aangeboren lijken te zijn. Het einde van dit verhaal, met Mathilde in het middelpunt, is enorm goed neergezet. Ze zal gemist worden.
—
Eerder verschenen op Blogspot
