Een wijn- en kaaswinkel in Frankrijk
Daantje van Duinen is junior associate bij een groot advocatenkantoor en voelt er niets voor om daar nog langer te werken. Ze krijgt het voor elkaar om haar moeder Iris, die nog treurt om het verlies van haar man en haar levenslust enigszins verloren is, over te halen om het roer om te gooien en samen een nieuw avontuur aan te gaan in Frankrijk. Ze besluiten om huis en haard achter zich te laten en een Nederlandse kaas-en wijnwinkel in Troyes te beginnen. In Frankrijk moeten ze flink de handen uit te mouwen steken, maar gelukkig zijn daar Alain Brique en zijn zoon Olivier. Ze restaureren met gemak het pand, maar het herstellen van een gebroken hart of de bittere kijk op de liefde blijkt een stuk lastiger.
Hoe verzin je het? is ingedeeld in korte hoofdstukken en door de vlotte schrijfstijl van Renée Olsthoorn leest het boek erg prettig. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Daantje en Iris, wat een interessante dynamiek toevoegt aan het verhaal. Het is toegankelijk voor een brede lezersgroep gezien Daantje een jonge vrouw is, en haar moeder een oudere vrouw, waardoor de lezer zich vast aan één van de personages kan spiegelen.
Daantje blijkt een moedige vrouw te zijn. Ze durft de uitdaging aan te gaan om naar Frankrijk te verhuizen en neemt haar treurende moeder met zich mee, terwijl iedereen om haar heen zijn bedenkingen heeft wat de winkel betreft. Toch laat ze zich niet tegenhouden en gaat het avontuur met positieve energie tegemoet.
Het is erg amusant dat vanaf het eerste hoofdstuk de grootse plannen van Daantje uit de doeken wordt gedaan zonder dat haar moeder hiervan op de hoogte is. De lezer wordt daardoor nieuwsgierig naar hoe het zal verlopen en kijkt met argusogen naar deze plannen. Zoals gezegd zijn de ideeën groots, maar vooral ook fantasierijk en uitdagend. Je zou denken: “Hoe verzin je het?” Toch is meteen duidelijk dat haar moeder haar dochter respecteert. Ze veroordeelt haar niet om haar absurde voorstel, maar laat haar daarin vrij. Ook blijkt Iris maar wat trots te zijn op Daantje, ondanks haar absurde ideeën.
Combinatie van vriendschap en liefde.
Het is overduidelijk dat de auteur de stad Troyes zelf heeft bezocht. Olsthoorn beschrijft de omgeving op een manier waarbij de lezer het gevoel krijgt er zelf te lopen. De winkel, bakkerij, het restaurant aan de overkant en de sfeervolle straten van de stad… je kan er als lezer echt van meegenieten en ziet het zo voor je. Ook de gezelligheid in Frankrijk met hapjes kaas en glazen wijn komt over op de lezer. Ik werd nieuwsgierig naar deze stad en kon het daarom niet laten om even op Google naar afbeeldingen te kijken van Troyes.
Ik vind het benoemingswaardig dat Olsthoorn in het verhaal de noodzaak om stamceltransplantatie te overwegen kort bespreekbaar maakt. In Hoe verzin je het? hebben ze tevergeefs gezocht in de wereldwijde stamceldatabank voor degene die het nodig had. Ook is ‘Dress for Success’, een organisatie die mensen die moeilijk aan een baan komen van representatieve kleding voorziet, in het verhaal verwerkt.
Hoewel het verhaal in grote lijnen vermakelijk is, zijn er enkele punten die mijn leesplezier enigszins beïnvloed hebben. De karakterontwikkeling komt niet bij alle personages van de grond. Zo merk je wel dat Iris in het begin lusteloos is vanwege het overlijden van haar man en ze later opbloeit en geniet van het avontuur. Bij Daantje is dit beduidend minder zichtbaar. Ook vond ik het storend dat er vrij veel Franse zinnen worden gebruikt. Bij enkele daarvan wordt op subtiele wijze duidelijk gemaakt wat ze betekenen, bij andere helaas niet.
Hoe verzin je het? is vooral gericht op avontuur, vriendschap, maar voornamelijk de liefde. Deze combinatie lijkt perfect, maar dat zowel moeder als dochter iets krijgen met respectievelijk vader en zoon, evenals de vriendinnen van Daantje met de vrienden van de zoon, voelt wat ongeloofwaardig en te toevallig aan.
Een ander aspect dat opvalt, is dat sommige gebeurtenissen achteraf worden verteld in plaats van op het moment zelf beleefd te worden. Het zou krachtiger zijn geweest om de gebeurtenissen op het moment zelf te beleven. Nu lijkt het alsof het niet belangrijk was om te vertellen in het heden en worden deze scènes een beetje ondergesneeuwd. Ook het tempo van het verhaal had wat hoger gemogen. Er zijn momenten waarop het verhaal voortkabbelt zonder veel spanning, ontwikkelingen of gebeurtenissen (het middenstuk), wat de aandacht van de lezer kan doen verslappen. Daarentegen vind ik het laatste deel van het verhaal op dit punt het sterkst. Het is levendiger, je proeft meer sfeer en er gebeurt meer.
De avontuurlijke geest van Daantje, de beschrijvingen van Troyes en gezellige sfeer maken dit boek het lezen zeker waard.
—
Ook verschenen op Boeken-cast
