Herinneringen herinneren
“Om te beginnen: dank je wel”. Rébecca Dautremer begint haar verhaal met de lezer te bedanken. Het is tevens een soort inleiding op Iets geweldigs. De schrijfster spreekt tot de lezer: “Je staat dus op het punt om de tuin van Jacominus binnen te stappen.”
Binnenvallen
Door deze aparte, leuke introductie val je gelijk het verhaal in, bij het omslaan van de bladzijde. Over twee pagina’s verdeeld, verrast Dautremer ons met deze sfeervolle illustratie. We zijn in de tuin van Jacominus.
Doorbladerend zien we Jacominus lekker in het gras liggen. Alhoewel hij voor zijn vriend Policarpe nog een appeltaart moet bakken, geeft hij toe aan zijn loomheid om even een dutje te doen. Vlak voordat zijn ogen dichtvallen overvalt hem een vlaag van een herinnering. En wat voor een! Een geweldige herinnering! Maar dan valt hij echt in slaap.
Herinneringen herinneren
Zo vindt buffelvriend Policarpe zijn konijnenvriend slapend onder een prachtige volle boom gekleurd met roze bloesems. Wakker geworden, wil Jacominus zijn herinnering met Policarpe delen.
Maar hoe Jacominus ook probeert de herinnering naar boven te halen …. het lukt niet. Policarpe stelt voor om het herinneren methodisch aan te pakken en het te doen via eliminatie. Zo kom je als lezer of beter als voorlezer ook woorden tegen, die uitleg nodig hebben.
En dit is tegelijkertijd een aanbeveling om dit boek samen met kinderen te lezen. Alhoewel het verhaal heel mooi in elkaar zit, kan het voor sommige kinderen langdradig overkomen. De methodische aanpak moeten kinderen wel begrijpen. Deze methodische aanpak over welke herinnering nou zo mooi is, komt wel steeds als een repeterend fragment terug èn in de afbeelding waarbij de twee vrienden in een denkende houding te zien zijn.
“En de twee vrienden drukten hun handen tegen hun hoofd om beter te kunnen herinneren.” Dat is sterk, een soort houvast.
Het ophalen van de verschillende herinneringen vraagt wel een zekere concentratie van een kind. Het is geen alledaags boek maar wel een waar je als volwassene dieper in het verhaal kunt gaan. Toch mooi dat dit soort boeken er zijn; wat moeilijker te begrijpen en toch boeiend. Een boek dat past bij kinderen die wat ‘moeilijker’ teksten willen lezen. De voorlezer kan helpen om het verhaal te verduidelijken.
Hetzelfde geldt voor de illustraties. Dat zijn net kleine schilderijtjes. En een kind laat je ook niet alleen in een museum ronddwalen.
Iets geweldigs is vertaald door Edward van de Vendel.
Hierbij een Leesfragment om een kleine indruk te krijgen. En … “Dank je wel, Rébecca Dauteremer, voor Iets geweldigs!”
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
