Franse erotiek van de jaren zeventig
Er zijn romans waarvan je je nog maar moeilijk kunt voorstellen dat ze nu geschreven zouden worden. Le aïe aïe de la corne de brume van Florence Delay is er een van. Verschenen in 1975, spelend aan het eind van de jaren ’60, ademt het boek een lome erotiek die even zinderend als onbekommerd is. De nieuwe preutsheid van vandaag heeft erin nog lang niet toegeslagen.
Delay
Geïnspireerd door de veroveringsstadia van de hoofse liefde, vertelt Delay (die eerder middeleeuwse romans voor toneel bewerkte) het verhaal van aantrekking en afstoting van twee nog-net-niet-volwassenen in het joods-marokkaanse immigrantenmilieu in de Parijse Marais. Een verhaal van verlangen en frustratie, doordesemd van een tastbare, bijna polymorfe lichamelijkheid: “De voornaamste activiteit van Adèle bestond erin bekeken te worden. Vanaf het moment dat iemand er was, nam haar lichaam een air van bevrediging aan.”
Uitgesproken Frans is de roman in de woordenvloed waaraan de personages zich overgeven: een retorische virtuositeit die wonderlijk afsteekt tegen de sexuele onwennigheid waarvan ze getuigen. Die spanning levert een dromerig, meanderend boek op dat leest als een tijdsdocument uit een naïever tijd, voordat in de erotiek het wantrouwen toesloeg.
Afweer
Was het daarom ook een gelukkiger tijd? De liefdeswanhoop was er in ieder geval niet minder om. Charlie, liefdespretendent van Adèle, moet er – zoals ooit de hoofse ridder – in ieder geval een reeks van beproevingen voor doorstaan. Begeerte, jaloezie, kleine beloningen, grote afweer. Als een verloren vaartuig drijft hij stuurloos in de nevel – vandaar de titel vreemde titel van het boek, zoiets als “De jammerklacht van de misthoorn”.
Het komt goed, en ook dat is bij Delay een onversneden lichamelijke zaak. Blikken, getoonde huid, verborgen naaktheid, verlokking, verwijdering, en in de slotregel de gunst waar het in de hoofse liefde tenslotte om draait. Onversneden fysiek, nergens pornografisch.
Le aïe aïe was Delay’s tweede roman. Intussen schreef zij er nog zeven, naast een uitgebreide reeks essays en toneelwerk. Niets daarvan is in het Nederlands vertaald.
—
Ook verschenen op Twitter/X en Linkedin
