De keuken in de Waddeneilanden
Heel smakelijk klinkt het niet altijd wat ze op de Waddeneilanden van oudsher op het bord kregen: labskous, boekweitgruttenpap of beulengort. ‘De smaak is voorzichtig gezegd niet spectaculair’, schrijft Trouw-journalist Lodewijk Dros over de meelspijs ‘troet’, onder verschillende namen bekend langs de Waddenkust waarvan hij in het fraai uitgegeven boek ‘Lekker Wads’ de traditionele keuken beschrijft. Toch blijkt er nog heel wat te genieten aan de gerechten die hetzij in oorspronkelijke vorm, hetzij in door kookschrijfster Annette van Ruitenburg gemoderniseerde of daarop geïnspireerde versies, in het boek beschreven worden.
Toekomst
De keuken vormt voor Dros een toegangsweg tot de geschiedenis, economie, sociologie en zelfs de mogelijke toekomst van de Waddeneilenden, van Texel tot ver voor de kust van Denemarken. De schapenteelt, de visserij, de feesten, de dominees en de armoede: steeds is er een band met wat er gegeten en gedronken werd – en wordt. Want volgens Dros bestaat er zoiets als een ‘Wadse’ (kook)cultuur die de hele streek verbindt, al ziet die er anders uit dan wat de toerist op de eilanden als ‘traditioneel’ wordt voorgeschoteld. Hij breekt er overtuigend een lans voor, met de vlotheid van de journalist en de betrokkenheid van de ingeborene met zeven authentiek Texelse grootouders.
Keutels
Texelse kaas, die zijn groene kleur dankte aan daarin verwerkte keutels, heeft allang moeten wijken voor de moderne hygiëne en de Engelse vraag naar schapenvlees. En hooi of klei van het wad als ingrediënten liggen voor de de hobbykok van nu niet erg voor de hand. Maar met recepten als Eyerlandtsche Struyf (ver neefje van de Spaanse tortilla), de cake-achtige Vlotte Broeder en Terschellinger Erwtensoep verdient het boek een tweede leven in de keuken.
—
Ook verschenen op Twitter/X en Linkedin
