The Rodney King Riots
Op 29 april 1992 worden in Los Angeles twee agenten vrijgesproken van de aanklacht van excessief geweld tegen Rodney King. De roman Zes dagen van Ryan Gattis beschrijft de zes dagen van rellen (The Rodney King Riots) en geweld die daarop volgden. Er vielen zestig doden, ook door bendegeweld.
Uiteraard heeft de politie haar handen vol in die zes dagen en terwijl de stad in brand staat, zien lokale gangs hun kans schoon om elkaar ongestoord te lijf te gaan. Gattis beschrijft dit aan de hand van een aantal verschillende karakters zoals een tacoverkoper, een verpleegster, een brandweerman, een graffiti-artiest en uiteraard een paar bendeleden. Allemaal hebben ze met elkaar, en met de gebeurtenissen, te maken.
Afrekeningen
Dit is geen boek om chronologisch samen te vatten want je kleunt er gelijk in vanaf hoofdstuk één. Het boek laat de lezer niet meer los en vraagt om achter elkaar doorlezen. Wat zo goed beschreven wordt is het klimaat in een samenleving waarin gangs het voor het zeggen hebben. De soms achteloze, zakelijke afrekeningen, maar ook het meedogenloze oog-om-oog-tand-om-tand-principe. Hulpverleners die hun werk proberen te doen maar beschoten en mishandeld worden. Zo ook de politie, die haar eigen werkwijze heeft, waar ook een heel hoofdstuk aan wordt gewijd.
“We hebben hier onze eigen neonazi-woutenbende. Ik wou dat ik zat te liegen maar het is echt zo. Ze hebben zelfs tattoos, hebben we gehoord. Het logo van de Minnesota Vikings op hun enkel. De wet interesseert ze niet. Hun manier om het bendeprobleem aan te pakken is zonder licht een wijk in te rijden…schieten op iedereen die ook maar uit de verte op een gangster lijkt en dan snel wegrijden in de hoop dat er een bendeoorlog uitbreekt waarbij we elkaar afmaken…”
Verteld vanuit de karakters
Steeds worden er nieuwe karakters geïntroduceerd en het verhaal wordt steeds vanuit het nieuwe karakter verteld. Dat werkt prima. Het maakt het verhaal levendig en doet je beter begrijpen wat er gebeurt. Het is een wereld die ver van mij af staat maar waar je even middenin gegooid wordt.
“Boven ons hangt een helikopter – van Channel 7 zo te zien – die een schijnwerper op ons richt… De mensen die in deze buurt wonen weten inmiddels wel hoe dat voelt. Die weten hoe afschuwelijk het leven ineens kan worden. Alle anderen, de mensen die thuis naar het tafereel op tv zitten te kijken, hebben geen idee. Zij zijn degenen die geschokt zijn door de rellen…Ze begrijpen niet wat er gebeurt met mensen zonder geld die in een buurt wonen waar de misdaad een serieuze carrièremogelijkheid is omdat er verder geen kansen zijn, en dat praat ik niet goed, ik vergoelijk het niet en ik zeg ook niet dat het onvermijdelijk is, maar zo is het nu eenmaal.”
Zes dagen met geweld, wanhoop, berusting en soms een glimmer hoop, van mensen die er uit willen breken. Het leest als een trein en dat is een compliment aan de vertaalster. Het moet lastig zijn geweest om straattaal om te zetten naar goed Nederlands en te beslissen wat je in het Engels laat staan en wat niet. Aanrader!
—
Ook verschenen op Quis Leget haec
