Twee zussen, twee gedoemde bestemmingen
Twee zussen worden samen geboren in een klein dorp in de bergen van Nice. Hun vader – een herder – is al voor hun geboorte overleden, hun moeder alleen achterlatend tussen de schapen. De twee zussen hebben vanaf hun geboorte hun eigen bestemming: de een is mooi en een bron van vreugde voor hun moeder en de ander is een rampzalige brenger van dood. Hun namen vertegenwoordigen hun bestemmen: een meisje wordt Felicite (geluk) genoemd en het andere Agonie (kwelling) en zo verlopen hun levens dan ook.
Felicite heeft witte haren, maar behalve dat uitzonderlijke punt is ze gewoon en heeft ze daardoor een relatief normale jeugd. Na haar studie blijft Felicite in Nice, zonder terug te keren naar haar geboortedorp. Felicite is een soort privé detective voor geesten. Als iemand sterft midden in een onafgemaakt gesprek, wordt het lastig om over te gaan en blijft iemand hangen. Zo iemand blijft een geest en Felicite heeft de vaardigheden om hen te zien en te spreken. Dat doet ze niet helemaal zelf, maar ze gebruikt hiervoor de verschillende theeën die ze verzamelt en droogt; Felicite is een thee-oloog.
Insecten
Agonie, die door de vroedvrouw als Egonia in het gemeenteregister is ingeschreven, is weliswaar mooier dan haar zuster, maar bij elk woord dat ze spreekt vallen er insecten uit haar mond en alles wat ze aanraakt gaat kapot. Haar moeder negeert haar zoveel mogelijk. Op een gegeven moment kiest Egonia ervoor om het uiterlijk van een heks aan te nemen. Als iedereen er toch al vanuit gaat dat ze een heks is, dan kan ze er net zo goed als eentje uitzien. Ook zij trekt weg uit het dorp om zich ergens in de bossen, hoog in de bergen, volkomen af te zonderen.
Meer dan dertig jaar is er geen contact tussen de zussen, maar als hun moeder sterft, moeten Felicite en Egonia elkaar weer zien en spreken, want er zijn nog heel wat onafgemaakte zaken. Het blijkt dat hun moeder een heel vreemde voorgeschiedenis heeft waar zij beiden niets van wisten. Waar ging hun moeder elk jaar enkele weken naartoe? Wat kunnen de geesten van hun grootouders hun vertellen? Kunnen ze de geest van hun moeder vinden om erachter te komen wat er is gebeurd?
Duister
Thee voor de geesten is een vreemd boek. Het genre is moeilijk te plaatsen, misschien een fantastisch duister sprookje? Het is in ieder geval een fascinerend verhaal dat moeiteloos de wereld van geesten, heksen en vreemde gebeurtenissen in afgelegen dorpen tot leven brengt. Om ervan te kunnen genieten is het het beste blanco aan dit boek te beginnen, zonder al teveel verwachtingen. Dat betekent alle vooropgezette ideeën en ongeloof laten gaan en dit verhaal beleven.
Het verhaal wordt verteld door de stadsarchivaris die erop is uitgestuurd om de geschiedenis van een verlaten dorp op te tekenen, maar met heel wat meer thuiskomt. Een verhaal vol bijzondere wendingen, droge terzijdes, excentrieke personages (zowel dood als levend) en fantastische beelden zoals de kudde theepotten die boos op zoek gaat naar een nieuwe eigenaar nadat Felicite hen gebruikt heeft om regen op te vangen dat door het dak kwam.
Zoektocht naar jezelf
Sommige beschrijvingen en beelden die worden opgeroepen zijn gruwelijk, maar passend binnen het sprookje, waarin nooit alles alleen maar rozengeur en maneschijn is. De zoektocht naar Felicites en Egonia’s moeder is uiteindelijk ook een zoektocht naar henzelf, en zowel Felicite als Egonia beseffen dat ze kunnen groeien en veranderen.
Chris Vuklisevic is een schrijfster met een bijzondere schrijfstijl en heeft met Thee voor de geesten een zeer origineel verhaal geschreven.
—
Ook verschenen op Frankrijk Boeken
