Levensgroot
“Die!”
[Recensie] Een meisje van een jaar of twee, haarfonteintje op haar hoofd, heeft het te pakken. Haar stevige handjes omklemmen een kleurig prentenboek: Reuzegrote dierenportretten. De omslag zet de toon: een werkelijk prachtige getekende tijger staart de lezer levensecht en in frisse kleuren aan.
Ze begint de bladzijden om te slaan. Het ‘Reuzegrote’ in de titel moeten we letterlijk nemen: de dierenportretten zijn heerlijk megalomaan over enorme bladzijden uitgesmeerd. Met lekkere felle kleuren komen de dieren bijna van het papier af. Opa knielt naast haar om de keus te beoordelen.
Het is kinderboekenweek 2019. In de vrolijk versierde Larense Boekhandel laveren oma’s en opa’s met kleinkinderen in hun kielzog tussen de tafels bestsellers door richting de kinderboekenhoek. Met voorspelbare problemen. Bij de laag langs de wand opgestelde prentenboeken trekken de kleintjes opgetogen van herkenning een boek naar zich toe, laten zichzelf op hun luier ploffen en gaan hardhandig bladeren.
Geschrokken grootouders pogen dat initiatief tegen te gaan door afleiding, chantage of handmatig ingrijpen, met ook weer voorspelbare oorlogstaferelen (denk luid brullende kleuters en uit boeken gescheurde bladzijden) tot gevolg.
Dat alles deert dit meisje niet. Ze is al bij bladzijde 4, het vingertje bij het fantastische dier aldaar. Opa weet wat van hem verwacht wordt, hij zegt: “Olifant!” Tevreden slaat het kleinkind de bladzijde om, weer het vingertje. Weer zo’n prachtig dier.
“Dit wordt hem,” zegt de opa even later tegen de verkoopster achter de kassa. Ze kijkt naar beneden, waar het meisje het boek rechtop voor zich houdt. Ze kan er net overheen kijken, met glimmende oogjes, ze staat op haar tenen. “Ik zie het,” zegt de verkoopster, “een goede keus.”
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
