Vuurwerk versus verlegenheid
[Recensie] Op 11 juli 2021 is het tien jaar terug dat Herman Brood overleed. Een goed moment om Rock ’n Roll Junkie uit de kast te pakken van Jan Eilander. Ik ben niet speciaal een groot fan van Brood, maar ken zijn muziek, waardeer het en heb hem zien optreden. Ik vind het wel een fenomeen in de Nederlandse muziek dus was benieuwd naar dit boek.
Het gaf me ongeveer waar ik hoopte, maar meer ook niet. Aan het eind van de bijna 250 pagina’s zit ik met het gevoel dat er meer uit te halen valt. Het is een dun boek voor zo’n vol leven….
Zijn muzikale leven begint bij het bandje The Moans, een coverband uit Arnhem. Herman Brood is daar het muzikale brein, hij heeft zichzelf piano spelen geleerd. Brood zocht oude bluesnummers uit en veranderde ze naar zijn eigen smaak. In die periode werd ook al duidelijk dat Brood helemaal zijn eigen weg ging. Hij zoop, jatte en liet aan zijn vrienden zien dat je ook op een andere manier je leven kon inrichten.
Ze traden veel op in Duitsland en de bezetting van de band wisselde nogal eens. Brood had geen last van collegialiteit en wisselde de bezetting al naar gelang het hem uitkwam. In die periode begon hij ook met amfetamine-pillen, daar kon je lang op doorgaan. Na The Moans ging hij spelen bij Cuby & the Blizzards, toendertijd wereldberoemd in Assen. Brood blijft gebruiken en komt in de gevangenis. Ook krijgt hij zijn eerste kind, een zoon. Eind jaren zestig leefde hij al het leven van een Rock ’n Roll Junkie…
“Brood hing dagen stoned aan de bar. Of hij zat aan een tafeltje te snelschaken met ene Jaap, een ex-Provo, die nog bommen had gegooid. Of hij las. Het hele oeuvre van schrijvers – William Burroughs voorop – die volgens hem over de charmes van ‘Het Echte Leven’ schreven. Opeens was Brood weg. Eerst zat hij drie maanden in het huis van Bewaring, wegens het verhandelen van LSD, en toen hij vrijkwam, verkocht hij zijn installatie aan The Blizzards en vluchtte het land uit…Dat werd toen reizen. India, Nepal was het doel. In Turkije was zijn geld al op.”
Hij ontmoet zijn manager Koos van Dijk. Ik heb nooit begrepen wat die man voor rol in het leven van Brood heeft gespeeld, maar dat wordt hier opgehelderd. Hij zorgde voor hem. Letterlijk met alles. Hij heeft hem uit iedere denkbare goot gehaald en hem een paar keer gered van een fatale overdosis. Uiteindelijk formeert Brood zijn eigen band The Wild Romance, waarmee hij zijn successen boekt. Maar Brood verandert niet. Hij verdient geld maar het interesseert hem niet. Hij krijgt nog een dochter, maar ontloopt alle verantwoordelijkheid. Voor collega’s is hij lastig;
“Robert-Jan Stips, Aad Link…reden met de wagen naar een optreden van Gruppo Sportivo. Ze zouden Brood op het station oppikken. ‘En Herman stond al laveloos op het station…’Enfin, het regende dat het goot. En Brood begon te zeiken. Hij had op televisie gezien dat gijzelaars door hun Molukse treinkapers waren vrijgelaten..Dat vond hij leuk, dat ze door de regen hadden moeten sjokken…Robert-Jan Stips…parkeerde zijn auto in de vluchtstrook, stapte uit, pakte Brood bij zijn lurven, zette ‘m zo op straat en zei: ‘Leuk hè, die regen, ga maar lekker lopen.’…Honderd meter verderop stopte Stips en liet Brood er weer in. ‘Vond Brood geweldig. Begon Robert-Jan meteen in z’n nek te zoenen. ’t Was een rare jekkebek.’”
Toch had Brood ook een andere kant. Hij kon ongelofelijk attent zijn, verlegen ook en hij wist iedereen uiteindelijk voor zich in te nemen. En hij had humor. Als je Herman Brood en Nina Hagen samen op een podium zet verwacht je vuurwerk. Mooi niet, ze trakteren het publiek ineens op een mierzoet duetje…
Verder komt alles wel voorbij. Het Amerikaanse avontuur, de relatie met Nina Hagen en de vele wisselingen in de bezetting. Maar het is geen volledig verhaal, want het boek werd in 1994 uitgegeven. Daarom, aardig om te lezen, maar de definitieve Brood-biografie moet nog geschreven worden.
—
Eerder verschenen op Quis leget haec?
