[Recensie] Op oudejaarsavond 2018 wordt Oslo om klokslag twaalf uur opgeschrikt door een explosie. Er vallen meerdere doden en gewonden. Het lijkt erop dat het om een terroristische aanslag gaat. Een van de zwaargewonden is Ruth-Kristine Smeplass, iemand die Alexander Blix kent van een oud dossier: haar dochter Patricia werd tien jaar geleden ontvoerd. Hijzelf leidde toen het onderzoek, maar het meisje is nooit gevonden. Journaliste Emma Ramm hoort over de gewonde Ruth, en raakt geïnteresseerd in de cold case, waardoor ze zelf op onderzoek uitgaat. Net zoals Blix wil ze de zaak ophelderen.
Met Rookgordijn heeft het bekende Noorse schrijversduo Jørn Lier Horst en Thomas Enger wederom een spannende en meeslepende thriller neergezet. Het is het tweede boek dat ze samen schreven, en tegelijk ook het tweede deel van de reeks rond Blix en Ramm. Het verhaal begint met een wat vage proloog, waarvan je voelt dat hij belangrijk kan zijn, maar je nog geen idee hebt in welke mate. Daarmee is een eerste spanningsboog goed aangezet. Deze gaat kort daarna pijlsnel de hoogte in wanneer er in hartje Oslo een bom afgaat. Dit op klokslag middernacht wanneer het nieuwe jaar wordt ingeluid. Als lezer zit je dan direct op het puntje van je stoel, om niets van deze actie te missen. Het leestempo zit er dan goed in. Iets waar ik erg van hou. Ook qua spanning zit het wel goed, op enkele dipjes na is deze constant aanwezig in de verhaallijn en blijf je als lezer nieuwsgierig. Vooral de ontknoping is explosief en nagelbijtend spannend!
Direct na het razendsnelle en actievolle begin worden de hoofdpersonages geïntroduceerd, waarbij er enkele noodzakelijke verwijzingen worden gemaakt naar vroegere gebeurtenissen. Voor mensen die het vorige boek Nulpunt nog niet hebben gelezen, is dit erg interessant. Deze worden echter beperkt tot het niveau dat iedereen de verhaallijn perfect kan volgen, ook zonder het eerste boek te lezen.
Meerdere verhaallijnen
De plot van Rookgordijn zit uitmuntend in elkaar. Als lezer word je door middel van verschillende plottwisten meer dan eens op het verkeerde been gezet, en dit op een toch wel goed doordachte manier. Soms misschien wat complex, vooral doordat het politieonderzoek erg uitgebreid wordt uitgewerkt. Daarbij lopen meerdere verhaallijnen in elkaar. Enerzijds is er het onderzoek naar de bomexplosie, waarbij o.a. de link naar terrorisme wordt onderzocht. Anderzijds is er via Ruth-Kristine Smeplass een link naar de ontvoering van Patricia tien jaar geleden. Blix beslist om deze cold case terug te heronderzoeken, in de hoop Patricia nog te vinden. Ook Emma is hierin erg geïnteresseerd en ze onderneemt verschillende acties in haar eentje. Met alle gevolgen van dien.
Een andere verhaallijn die wat meer op emotie en gevoel inspeelt is deze rond het hoofdpersonage Emma. Door een bepaalde gebeurtenis krijgt ze iets heftigs te verwerken, en het is interessant om haar emotionele proces te bekijken. Waar ze eerst volledig in shock lijkt te zijn, stort ze zich nadien volledig op haar werk. Mij lijkt dit wel realistisch, al verwacht ik dat dit nog zal verder doorlopen in het derde boek. Zeker met het onverwachte en zinderende einde van dit verhaal.
Wat ik in dit boek een beetje miste was een verdere uitwerking en verdieping van de personages. Bij Emma is er nog enige evolutie door hetgeen ze in het verhaal meemaakt, maar in het algemeen blijft het allemaal vrij oppervlakkig. Je leert niet echt iets nieuws bij over Blix of Emma. Zeker van Blix vind ik dit zonde, want ik vind zijn personage intrigerend. Alsook de onderlinge band die er is tussen hem en Emma. Dat blijft wat achterwege hier. Wat wel goed is, is de wat grotere rol van Blix’ collega Sofia Kovic, waarbij haar onzekerheid op nieuwe bevoegdheden geloofwaardig is uitgewerkt.
Jørn Lier Horst en Thomas Enger zijn apart erg succesvolle auteurs, maar ook als duo zijn ze heel sterk. Hun schrijfstijl is heel vlot, en je merkt op geen enkel moment dat dit boek het resultaat is van twee verschillende schrijvers. Het verhaal leest heel vlot en is begrijpelijk, en je ziet bij veel scènes de gebeurtenissen zo voor je ogen voorbijflitsen. Het leest ook lekker snel, en ze zijn er perfect in geslaagd om de nieuwsgierigheid van de lezer continu te prikkelen.
Na het lezen van Nulpunt was ik dolenthousiast over dit auteurs duo. Niet voor niets eindigde het boek als nummer twee bij mijn persoonlijke top drie van 2020. Mijn verwachtingen waren dan ook torenhoog toen Rookgordijn in mijn bus belandde. Misschien net iets te hoog. Het verhaal is erg spannend en heeft een subliem uitgewerkte plot met een zenuwslopende ontknoping. Een hele goede thriller, maar hij kan nét niet tippen aan het ijzersterke debuut. Dat is geen schande, en wie weet is het volgende boek terug een schot recht in de roos. Met vier schitterende sterren sluit ik hierbij mijn recensie af.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
