[Recensie] Dit hartverwarmende verhaal volgen we vanuit het perspectief van Rosie, een meisje van 16 jaar met het downsyndroom. Rosie heeft een vriendje: Jack. Jack heeft geen downsyndroom, maar hersenbeschadiging door zijn geboorte. Door deze hersenbeschadiging heeft Jack soms woede-uitbarstingen en maakt hij dingen kapot. Om die reden wordt hij weggestuurd van school en gaat hij ergens anders wonen. Weg van Rosie. Rosie’s ouders willen niet dat ze nog contact hebben en Rosie’s vader verstopt alle kaarten van Jack die binnenkomen. Rosie komt hier achter en bedenkt het plan om in haar eentje – ze is immers erg zelfstandig – naar Brighton (waar Jack is) te reizen. Dit gaat echter niet helemaal zoals ze gepland had.
Tot mijn eigen schaamte moet ik bekennen dat dit boek mij de ogen geopend heeft als het gaat om mensen met downsyndroom. Ik ken zelf niemand met het downsyndroom en ga dus uit van wat ik lees, hoor en zie over dit onderwerp. Dit boek liet mij zien hoeveel deze prachtige mensen kunnen. En natuurlijk zit er veel variatie in de mate waarin iemand het downsyndroom heeft, maar Rosie heeft mij laten zien dat ze denken en doen zoals iedereen.
Het is een hartverwarmend liefdesverhaal van een meisje dat op zoek gaat naar haar vriend. De onbevangenheid en het rechtvaardigheidsgevoel van Rosie doen je aan een stuk door glimlachen.
Het boek wordt zowaar – ik had het niet verwacht – nog spannend ook. Door liefde gedreven komt Rosie veel nieuwe mensen tegen die haar op weg helpen, of juist niet! De spanning vond ik op een gegeven moment om te snijden, want je voelde de onmacht en de verwarring bij Rosie als iemand kwaad in de zin had. Beloofd is toch beloofd? Ze gaat er van uit dat iedereen eerlijk is. Jammer genoeg maakt ze kennis met een harde wereld. Ik moet bekennen dat ik het hier en daar zelfs spannender vond dan een jeugdthriller.
Het boek is mooi opgebouwd. We volgen alles door Rosie’s ogen, maar we kunnen ook Jack volgen. De kaarten die Jack had gestuurd, heeft Rosie meegenomen, om hem in de buurt te houden. Om de paar hoofdstukken zien we zo’n kaart, inclusief de tekst van Jack. Ook op het moment dat Jack de kaarten niet meer verstuurd, maar alleen nog maar schrijft, kunnen wij deze lezen. Dit geeft een welkome afwisseling in het verhaal. Het laat ons ook de liefde van Jack naar Rosie zien. Mel Darbon heeft met Rosie en Jack bij mij een enorme glimlach op het gezicht getoverd. Eentje die ik in deze tijd goed kon gebruiken. Ik geef Rosie hartje Jack vijf sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Burenµ
