Duistere thriller die wat meer tempo had verdiend
[Recensie] De familie Zukic lijkt het perfecte gezin te zijn. Vader Ivan heeft een succesvol bedrijf, moeder Claire is een liefhebbende huisvrouw en hun kinderen Sara, Cas en Lina doen het uitstekend op school. Maar dit is slechts uiterlijke schijn. Zo kampt Claire met psychische problemen die langzaamaan ook de rest van het gezin beïnvloeden. Ivan houdt er een maîtresse op na. Wanneer Claire merkt dat er ’s nachts een donkere schaduw rond hun huis sluipt, dreigt alles uit de hand te lopen.
Met Schaduw heeft Ben Kegels een intrigerende psychologische thriller neergezet. Het is hiermee het tweede boek van zijn hand. Eerder schreef hij de thriller Jeugdzonden, waarmee hij in 2020 debuteerde. Daarnaast zijn er ook al twee kortverhalen van Kegels verschenen. Eind 2024 of begin 2025 wordt zijn derde boek verwacht.
Onderhuidse spanning
Wat onmiddellijk opvalt tijdens het lezen, is de originele indeling van de hoofdstukken. Geen nummering, namen of plaatsen maar dagen. Die dan ook nog eens onderverdeeld zijn in specifieke tijdstippen. Het is eens iets anders, en dat is meestal fijn. Je merkt hier ook aan dat de auteur veel aandacht geeft aan details. Zeker wat de personages betreft, deze worden dan ook vanaf het begin uitgebreid en geloofwaardig voorgesteld aan de lezer.
Zo lijkt het alsof ze echt bestaan en kun je je gemakkelijker inleven in hen. Daarbij is elk personage even belangrijk, er wordt op elk van hen ingezoomd. Het vertelperspectief wisselt dus voortdurend. Alleen zorgt deze focus op de personages dat de verhaallijn op sommige momenten wat langdradig wordt en haalt het ook de vaart uit het verhaal.
De plot van Schaduw zit goed in elkaar en wordt gestaag opgebouwd. Je wordt als lezer meermaals op het verkeerde been gezet door de manier waarop Kegels de personages verdacht neerzet. Op enkele uitschieters na blijft de spanning gezapig kabbelen. Toch wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld door een sfeer vol mysterie waarin gezocht wordt naar de waarheid. Het verhaal bevat enkele verrassende wendingen en zeker het einde is heftig en onverwacht. Maar tegelijk ook enigszins teleurstellend en onrealistisch.
Ben Kegels heeft een gedetailleerde en beeldende schrijfstijl, waarbij hij veel aandacht besteed aan de personages en de omgeving. Het verhaal is op psychologisch vlak sterk. Schaduw leest in zijn geheel vrij vlot, geholpen door de passende sfeer die het verhaal uitstraalt. Wat extra spanning en enkele wijzigingen in het einde hadden het verhaal nog meer recht gedaan. Zeker omdat de epiloog ovragen onbeantwoord laat.
—
Eerder verschenen op Boekencast
