Waar hoor je thuis?
[Recensie] Hanan Faour vertelt in haar debuutroman Schervenstad het verhaal van Nadine. Nadine werd als kinds gescheiden van haar tweelingbroer Isaac. Haar vader besliste toen namelijk om terug naar Libanon te gaan en nam zijn zoon mee. Zij bleef samen met haar moeder in Noord-Limburg wonen.
Nadine en Isaac hebben nog wel contact maar ze zien elkaar zelden. Als Isaac haar op een dag een bericht stuurt over een explosie in de haven van Beiroet voelt Nadine de drang om te gaan helpen in het land waar haar roots liggen. Ze neemt het vliegtuig en vertrekt.
Dubbele nationaliteit
Deze roman leest vlot. Het was voor mij geen hoogvlieger al heb ik het wel graag gelezen. Ik voelde misschien te weinig connectie met het hoofdpersonage. Ik weet immers niet hoe het is om een dubbele nationaliteit te hebben. Het lijkt me vreselijk om te moeten opgroeien zonder vader in de buurt. Broer en zus (en al zeker geen tweelingen) haal je ook niet uit elkaar. Het lijkt me onethisch en ik vraag me af of het in werkelijkheid vaak gebeurt. Sowieso zet het verhaal je aan het denken. Het gemis, het onbegrip en de machteloosheid worden realistisch gebracht en helder en oprecht verwoord.
Je volgt als lezer de continue strijd en worstelingen in het hoofd en hart van Nadine. Ook kwaadheid en onmacht zijn twee emoties die regelmatig terugkeren. Nadine is een jonge, onzekere vrouw die worstelt met haar identiteit. Waar hoort ze nu eigenlijk thuis? Waar hoort haar broer thuis? Waarom koos Isaac ervoor om mee te gaan met haar vader in de plaats van bij haar te blijven? Of ligt de schuld bij haar vader?
Harde realiteit
Tijdens haar verblijf bij haar broer komen de herinneringen boven en het verlangen naar hoe het vroeger was. Door de harde realiteit van de burgeroorlog in Libanon voelt Nadine meer dan ooit het verlangen om thuis te horen in dit land. Ze blijft echter een buitenbeentje. Ze is de taal verleerd en iedereen in haar omgeving merkt dat ze geen deel uitmaakt van de plaatselijke bevolking. Ze loopt zelfs mee in betogingen zonder helemaal te begrijpen waarover het precies gaat.
Nadine neemt je niet alleen mee in haar hoofd maar ook doorheen haar land. Ze gaat op bezoek bij haar vader, tante, grootouders en vrienden. Dan komt het besef dat haar thuis in Nederland ligt maar dat dit haar band met haar vader en met Libanon niet onmogelijk maakt. Integendeel zelfs, het is net mooi om zo’n uitgebreide en rijke achtergrond te hebben. Ze gaat tijdens haar reis op zoek naar een compromis met zichzelf. Ze probeert om haar afkomst en haar thuis met elkaar te verzoenen.
Interessant om te lezen over tradities. Nadine vertelt ze als herinneringen van vroeger. Er worden trouwens een aantal receptjes beschreven en eentje daarvan ga ik zelf eens uitproberen. Want een herinnering of een verlangen wordt zoveel krachtiger als je er een geur en een smaak kan aan koppelen.
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
