Een prima debuutboek
[Recensie] Ari Thór is bijna klaar met zijn politieopleiding en op zoek naar een baan. Wanneer hij de kans krijgt om te beginnen in het afgelegen Siglufjörður in het noorden van IJsland, neemt hij deze onmiddellijk aan. Hij laat daarbij zijn vriendin Kristin achter. Doordat in het kleine dorp iedereen elkaar kent, voelt Ari er zich dan ook als een buitenstaander. Wanneer er een vrouw halfnaakt, bloedend en bewusteloos in de sneeuw wordt gevonden, en er een gekende auteur de dood vindt in het theater, komt Ari in een wereld van stilzwijgen en geheimen terecht. Zal Ari de dader kunnen ontmaskeren?
Met Sneeuwblind heeft Ragnar Jónasson een prima debuutboek neergezet. Het is tevens het eerste deel in de Donker IJsland reeks. Het verhaal is echte whodunit.
De plot zit erg goed in elkaar en is logisch opgebouwd. Het grootste deel wordt verteld vanuit het perspectief van Ari Thór, die nieuw is bij de politie in Siglufjörður. Dit wordt met afgewisseld met af en toe een hoofdstuk dat in cursief is geschreven. Daar volg je een vrouw in nood. Door het gebruik van cursief en bewust vaag te blijven, creëert dit iets spannends en geheimzinnigs.
Helaas is deze spanning verder nogal merkbaar afwezig in het verhaal. Zeker in het begin is het vooral vertellend, met de nadruk op Ari zijn verhuis naar het afgelegen noorden en hoe hij zich daar voelt. Ook het dorp zelf wordt grondig beschreven, waardoor je zelf dat beklemmende gevoel ervaart dat Ari vaak heeft wanneer hij thuis naar de sneeuw kijkt en hij zich afgesloten voelt met de buitenwereld. Dit alles zit heel goed in elkaar, waardoor het boek wel vlot leest. Pas wanneer de schrijver sterft, is er weer meer aandacht voor spanning. Deze bouwt zich heel traag op, om vooral naar het einde voor een spannende en intrigerende ontknoping te zorgen. Een voortreffelijke whodunit, vol bedrog, leugens en geheimen die op het einde worden ontrafeld.
Het is dus duidelijk dat Sneeuwblind anders is dan de meeste thrillers. De kracht zit hem in een sterk verhaal dat erg detaillistisch is voor wat de omgeving betreft en tegelijk de gevoelens van de personages perfect kan uitdrukken. Je kunt je zo Siglufjörður voorstellen, waar iedereen elkaar kent, buitenstaanders wantrouwt en de sneeuw ervoor kan zorgen dat je compleet wordt afgesloten van de buitenwereld. En je kunt je verplaatsten in Ari, in hoe hij zich voelt, in zijn twijfel en eenzaamheid daar in dat kleine plaatsje.
Wat de personages betreft zijn deze erg goed uitgewerkt. Misschien soms wel te, maar dat hoort wat bij dit verhaal. Alleen zijn er wel vrij veel personages die ter sprake komen in het onderzoek, waardoor het soms even nadenken is wie wie nu ook alweer is. Zeker omdat er sommigen ook een bijnaam krijgen, dan is dit extra verwarrend.
Ragnar Jónasson heeft een aparte, maar aangename schrijfstijl die perfect past bij deze sfeervolle whodunit. Je merkt aan alles dat je in IJsland zit, en je snuift als het ware er de frisse lucht op. Door de korte hoofdstukken en het vlotte verhaal leest het boek snel uit. Zelfs als de spanning onderliggend is aan de verhaallijn.
Sneeuwblind heeft mij aangenaam verrast. Het verhaal is volledig anders uitgevallen dan ik vooraf had verwacht. Het is geen echte thriller, eerder een detective, een whodunit. De spanning en het onderzoek komen traag op gang, wat jammer is, al komt een verhaal als dit daar eigenlijk best goed mee weg. Sfeer en gevoel zijn namelijk minstens even belangrijk. Heel handig vond ik ook het kaartje van Siglufjörður op het eerste blad, met daarop de belangrijkste plaatsen aangeduid. Misschien was een overzicht met de verschillende personages ook wel gemakkelijk geweest, de namen zijn al speciaal in IJsland, en als het er zoveel zijn en iedereen elkaar kent in zo’n dorpje, zou zo’n lijstje zeker niet misstaan. In ieder geval ben ik blij dit boek te hebben gelezen, en kijk ik al uit naar het tweede deel. Voor nu krijgt Sneeuwblind een mooie 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
