Verraad en verbeelding
[Recensie] Bonnie is twaalf jaar als ze voor het eerst in een duif verandert. Ze besluit open kaart te spelen en vertelt aan haar ouders wat er is gebeurd. Die willen haar wel serieus nemen, maar in dit geval vinden ze dat wel erg lastig. Ook vriendin Ine krijgt het verhaal te horen. Zij gelooft het wel; dat zegt ze tenminste.
De vriendschap tussen Ine en Bonnie begint in groep acht. Ine komt nieuw in de klas en besluit dat Bonnie haar vriendin wordt. Op de middelbare school verandert dat in het begin.
“Ze was met de andere meisjes weggerend, zonder mij. Ik voelde me verraden door mijn nieuwe vriendin, die ik nooit als vriendin had uitgekozen en daarom haatte ik haar. Omdat ze zich aan me had opgedrongen en ik nu al niet meer zonder haar kon.”
Ongelukken voorkomen
Ook tijdens haar middelbareschooltijd is Bonnie af en toe een superduif en in die hoedanigheid voorkomt ze dodelijke ongelukken. Dat gebeurt bijvoorbeeld op de sportdag van school. Aan het einde van de middag breekt er onweer uit. Klasgenoot Sophietje zit op het metalen zwembadtrapje. Een grote duif vliegt voorbij en zorgt dat Sophietje van het trapje af gaat, vlak voordat de bliksem erin slaat.
Waar de bekende superhelden uit de films en stripboeken langzaam, naarmate het verhaal vordert, hun identiteit prijsgeven, zo begon ik mijn duivenverhaal met complete transparantie, om mij in de tijd erna steeds verder te verbergen achter een persoonlijkheid die het beste kan worden omschreven als ‘nietszeggend’. Het was een kwestie van geen aandacht geven aan alles wat mogelijkerwijs bijzonder zou kunnen zijn.
Toch lukt het Bonnie niet om dit allemaal voor zich te houden. Op een gegeven moment schrijft ze voor de schoolkrant columns. Na een paar goed ontvangen stukjes over de school, begint ze over haar avonturen als duif. Bonnie was al een buitenbeentje, maar nu is ze dat helemaal.
Transformatie
Dan gaat de broer van Ine dood. Bonnie piekert zich helemaal suf, want op het moment van zijn dood, zat zij een column te schrijven en voelde ze zich heel gelukkig. Had ze daardoor voorkomen dat ze op dat cruciale moment in een duif veranderde? Als superduif had ze met een eenvoudige actie Sjoerd in leven had kunnen houden. Is het dan eigenlijk haar schuld? Ine vraagt om medeleven, maar Bonnie geeft aan dat ze helemaal niet weet hoe dat moet. Ine reageert:
“’Dan vertel ik het je toch,” schreeuwde ze, “ik weet ook niet hoe dat is. Ik weet dit toch ook niet!’ Woedend draaide ik me om.’”
Het verhaal eindigt met een dramatische scène op Bonnies eerste schoolfeest. Daarna moet ze van haar ouders naar een psychiater. Ik ben als lezer helemaal meegegaan in Bonnies gedachten en kan haast niet geloven dat de Superduif puur verbeelding is geweest. Esther Gerritsen heeft zich knap ingeleefd in een meisje op de grens van de puberteit, met al haar onzekerheden en misschien ook wat kinderlijke fantasie, terwijl om haar heen het leven met al z’n gruwelijkheden gebeurt.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
