"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Tattoos op mijn hart

Zondag, 18 december, 2022

Geschreven door: Gregory Boyle
Artikel door: Wolter Huttinga

Ook bendeleden verlangen ernaar met liefde omarmd te worden

De auteur

[Recensie] Gregory Boyle is pastoor in Los Angeles. Vanaf 1986 werkt hij er voor een kerk die zich bevindt te midden van het bendegeweld in de stad. Boyle zocht en kreeg contact met de ruige types van de vele Latijns-Amerikaanse rivaliserende bendes. Wat hij deed? Het eenvoudigste antwoord is ‘het evangelie van Jezus Christus leven’. Mensen bejegenen met vrede, kwetsbaarheid en liefde en dat met een enorme dosis volharding en trouw blijven doen.

Zijn werk groeide uit tot een zeer praktisch conglomeraat van bedrijven, Homeboy Industries. De homies – zoals bendeleden zichzelf en elkaar noemen – staan buiten de reguliere arbeidsmarkt. Niemand neemt rijkelijk getatoeëerde bendeleden aan die vers uit de gevangenis komen, ook niet als ze smachten naar een nieuw leven. Bij Homeboy Industries kunnen ze aan de slag in een praktisch beroep en daarmee levert het bedrijf concreet hoop en uitzicht.

Thematiek

Boekenkrant

Dit boek bevat Boyles memoires uit 2010, die nu in het Nederlands vertaald zijn. Het is in feite één grote berg anekdotes, geput uit dertig jaar ervaring als priester tussen de (ex-)bendeleden. Boyle vertelt hoe hij na zijn opleiding als priester bij deze parochie belandde.

De verhalen zijn vaak schrijnend. De dood is alomtegenwoordig. In het boek vermeldt Boyle ergens dat hij 168 keer een jong mens heeft moeten begraven, maar in een recent nawoord noemt hij zelfs het getal 256. De teller van schietpartijen en afrekeningen staat dus niet stil.

In de loop van het boek krijg je een indruk van de problemen waar de homies die aanspoelen bij Boyles kerk mee te kampen hebben. Uiteraard zijn de verhalen doordrenkt van geweld, wraak, drugs, alcohol en tienerzwangerschappen. Boyle maakt echter duidelijk dat het diepste probleem bestaat uit gewonde zielen. Het zijn stuk voor stuk mensen die nooit gezien en geliefd zijn en die een grote schaamte hebben voor wie ze echt zijn.

Liefde

Symbolisch is wat dat betreft het verhaal waarin Boyle vertelt hoelang hij moeite doet om iemands echte naam te weten te komen. Eerst stelt de man zich voor met zijn stoere bendenaam, Sniper. Vervolgens durft hij zijn achternaam te delen – de zakelijke gebruiksvariant. Zijn werkelijke naam blijkt uiteindelijk de koosnaam te zijn die zijn moeder voor hem gebruikte als ze hem, heel af en toe, lief toesprak: Napito. De stoere, grofgebekte bendeleden zijn diep van binnen gewoon kleine kinderen die smachten naar liefde, warmte en veiligheid.

Boyle slaagt erin om op dit punt niet alleen verbinding met de bendeleden, maar ook met de lezer te maken. Die enge, gevaarlijke gasten staan er ten diepste net zo voor als wij allemaal. Behoeftig en verlangend om met liefde omarmd te worden. Dat is dan ook in de kern wat dit boek te bieden heeft: een keur aan verhalen van mensen die rauw en schuchter naderen tot de bron van liefde.

Tatoeages

Het bendeleven is ondenkbaar zonder een lichaam vol tatoeages. Alles waar je voor staat graveer je in je lijf. Zo is er iemand die ‘Fuck the World’ vol over zijn gezicht heeft staan. Blijkbaar was dat de boodschap die hij eens belichaamde. Minder handig wanneer je leven op een ander spoor zit en je een baan zoekt. Boyle beschrijft hoe het verwijderen van tatoeages een grote en belangrijke poot van de pastorale taak van Homeboy Industries werd.

Reden om dit boek niet te lezen

Het zijn mooie verhalen, maar het is ook veel van hetzelfde. Een stoere, hopeloze rouwdouwer meldt zich bij Father G, zoals Boyle door het leven gaat. Soms duurt het kort, soms duurt het lang, maar altijd valt het kwartje van de liefde en kiest iemand ervoor zichzelf en anderen te beminnen en fatsoenlijk aan de kost te komen. Als lezer weet je het wel op een gegeven moment.

Reden om dit boek wel te lezen

Het hart van het evangelie van Gods liefde ligt niet vaak zo nadrukkelijk op tafel in een boek. De verhalen zijn echt hartverwarmend. Het kan uiteraard komen door mijn zware verkoudheid tijdens het lezen, maar ik heb enkele traantjes weggepinkt. Ik zeg: geschikt als kerstcadeautje.

Eerder verschenen in Trouw