Een zeer prettige en bijna luchtige tred, doorspekt met een grote dosis humor
[Recensie] Emmelie gaat naar Titan, ze gaat daar de komende jaren onderzoek doen naar het magnetische veld van de grootste maan van Saturnus. Haar meetapparatuur zal twee maanden later per vrachtschip arriveren, dus ze heeft nog voldoende tijd om zich voor te bereiden. Terwijl Emmelie onderweg is van aarde naar Titan krijgt ze via haar polsband de melding dat er een belangrijk bericht is in het nieuws: er is geen contact meer met de aarde. Meteen beginnen de passagiers te speculeren wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Niet al te lang daarna komen er meer beangstigende nieuwsberichten binnen. Titan is in 2303 het Las Vegas van het zonnestelsel. Zelfs het feit dat er geen contact meer mogelijk is met Aarde en de mogelijke dramatische gevolgen daarvan, kunnen er niet voor zorgen dat mensen minder gaan gokken.
Het lukt Emmelie om een baantje te krijgen om in haar levensonderhoud te voorzien, helaas is het lichamelijk werk en niet intellectueel uitdagend genoeg waardoor ze bang is dat haar hersencellen zullen afsterven. Ze besluit zich te storten op theoretische natuurkunde en wel op de Theorie van Alles.Op Titan ontmoet Emmelie de chirurg Lotte en ze raken bevriend. Lotte helpt door middel van operaties dat de zogenaamde puren op een natuurlijke wijze langer kunnen blijven leven. Deze behandelingen vinden plaats in zogenaamde ‘kuuroorden’. Terwijl Emmelie in haar vrije tijd probeert de Theorie van Alles op te lossen, komt ze achter dat er zich geheimzinnige en gevaarlijke zaken afspelen op Titan.
Dit is de eerste keer dat ik een boek lees van de schrijfster Mara van Ness en haar schrijfstijl beviel mij direct. Titanium heeft een zeer prettige en bijna luchtige tred, doorspekt met een grote dosis humor. Zo moest ik gelijk het begin al erg lachen om de reactie van Emmelie als ze doorkrijgt dat haar meetapparatuur niet meer zal arriveren nadat het contact met Aarde was verbroken. Ze komt op dat moment ook tot de conclusie dat ze gestrand is op Titan, zonder spullen of geld. Emmelie is in bezit van een polsband die zorgt voor informatie als zij die nodig heeft en waarmee ze met anderen kan communiceren. De polsband heeft zo zijn eigenaardigheden en is hilarisch. Emmelie heeft er soms absurde gesprekken mee, die erg komisch waren om te lezen.
In het verhaal maak je kennis met de zogenaamde puren, mensen die geen kunstmatige lichaam(onder)delen hebben en op deze wijze vasthouden aan puurheid van hun lichaam, zonder modificaties. Daarnaast zijn er gemodificeerde mensen, zij worden op Titan als minderwaardig beschouwd. Puren hebben meer privileges. Een interessant gegeven om over te lezen. Op Titan heeft zich weer een hele andere maatschappij ontwikkeld dan op bijvoorbeeld Mars uit het boek Roest in deze serie. Ik vond het interessant dat een andere omgeving weer voor andere leefomstandigheden kan zorgen. Ik vind Emmelie een heerlijk personage, ze is erg op zichzelf, een beetje apart, maar juist dat maakt haar zo leuk. Interactie met andere mensen is niet haar sterkste kant en dat leidt vaak tot grappige en voor Emmelie vrij gênante situaties.
Ook in dit derde deel zijn er verwijzingen naar de eerder uitgebrachte boeken uit de serie De Zwijgende Aarde. In principe zijn de delen los van elkaar te lezen, maar om een goed beeld te houden op alle ontwikkelingen zou ik met het eerste deel beginnen.
Ondanks dat Titanium een humoristische ondertoon heeft, is het zeer zeker ook spannend vanaf het moment dat Emmelie erachter komt dat er bepaalde zaken niet kloppen op de maan en zij op onderzoek uitgaat. Mara Van Ness heeft dit goed weten te combineren. Titanium is wederom een goed boek in de serie De Zwijgende Aarde en ik geef het graag 4 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
