Goed leesbaar verhaal over bedrog mist verrassing
[Recensie] Na tien jaar huwelijk wil Floris scheiden van Maryan Brandhorst. Maryan blijft verbijsterd achter als hij haar simpelweg uitlegt dat liefde komt en gaat. Ze ontdekt dat hij haar verlaten heeft voor een andere vrouw. Ook Thaïs Brederode en haar man gaan uit elkaar. Tony beweert dat er niemand anders in het spel is, maar ook Thaïs blijkt bedrogen te zijn. Beide mannen verdwijnen spoorloos en de vrouwen moeten verwerken dat hun mannen een dubbelleven leidden.
Drie perspectieven
Toen ik dood was speelt ergens in Nederland, maar veel wordt daarover niet duidelijk of verdwijnt naar de achtergrond omdat het niet ter zake lijkt te doen. Het verhaal is geschreven vanuit drie perspectieven: van Maryan, van Thaïs en vanuit een ik-vorm. Telkens lees je het in korte, duidelijke zinnen vanuit steeds één persoon. Dat is de stijl van Loes den Hollander. De verhalen lopen door elkaar, waardoor je steeds terug moet kijken als je het boek even weglegt over welke persoon je ook alweer aan het lezen bent.
Gevoelens belangrijker dan dialogen
Als lezer kruip je in de huid en voel je hun wanhoop, verdriet en angst als hun echtgenoten verdwijnen. Die gevoelens zijn belangrijker dan de dialogen, die naar de achtergrond verdwijnen. Nadelig is dat sommige namen niet lekker in de verbeelding liggen, een wat ouderwetse keuze van de schrijfster. Omdat die de nadruk legt op de psyche van de personages, is het einde voorspelbaar. Wellicht een gemis aan verrassing, maar dit dit vijfentwintigste boek van deze schrijfster is heel goed te lezen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
